Κάποτε, από τα χρόνια του δημοτικού σχολείου, ξεκίνησα να μη νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Φοβόμουν πως κάτι θα συμβεί και δεν θα προλάβω να ζήσω αυτά που σκεφτόμουν πως ήθελα να ζήσω.
Δεν μιλάω απλώς για μια εφήμερη σκέψη, αλλά για μια κατάσταση που κάθε μέρα με ρούφαγε. Με ρούφαγε όλο και βαθύτερα στο σκοτάδι κρατώντας με δεμένο εκεί. Όμως ήμουν πολύ μικρός και δεν ήξερα τι μου συνέβαινε. Πολλές φορές πίστευα ότι αυτό ήταν το «κανονικό». Ότι έτσι ένιωθαν και τα υπόλοιπα παιδιά.
Όταν όμως συνειδητοποίησα ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν ζούσαν με αυτό τον φόβο, βούλιαξα πολύ. Ένιωθα σαν άρρωστος, σαν να υπολειτουργώ. Τότε δεν γνώριζα τίποτε για την ψυχική υγεία και για το πλήθος του κόσμου που ταλαιπωρείται. Και η αλήθεια είναι πως εκτός από τις ίδιες τις βασανιστικές σκέψεις, το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν το πόσο μόνος μου ένιωθα. Κάθε φορά που έψαχνα κάποιον να με ακούσει δεν τον έβρισκα ποτέ.
Από τη μια με βασάνιζαν οι σκέψεις, από την άλλη ένιωθα ενοχές γι’ αυτό που βίωνα, καθώς φοβόμουν να το επικοινωνήσω. Γιατί τα μόνα που εισέπραττα για πολλά χρόνια ήταν ο χλευασμός και η πλάκα. Και αυτό με απομόνωνε περισσότερο καθώς έτρεφε τον φόβο και τις σκέψεις.
Όμως τα χρόνια πέρασαν. Και εγώ ένιωσα έτοιμος και ζήτησα βοήθεια. Έτσι άρχισα να καταλαβαίνω, να είμαι σε επικοινωνία με τον εαυτό μου, να αποφεύγω τις καταστάσεις και τους ανθρώπους που δεν με βοηθούν και εν τέλει να ισορροπώ καλύτερα.
Το τραγούδι Άλλος εαυτός γράφτηκε για όλες τις φορές που πάλευα μέσα μου. Για τον εαυτό που είχε όνειρα, που αγαπούσε, που ήθελε να ταξιδέψει στον κόσμο, να κάνει μουσική, να γνωρίσει ανθρώπους. Όμως τις περισσότερες φορές ο αντίπαλος, ο «άλλος εαυτός» του σκοταδιού, του φόβου, της απώλειας, των κρίσεων πανικού, του θανάτου ήταν πολύ δυνατός.