Οταν ξεκίνησα να εργάζομαι στη Βυζαντινή Συλλογή του Μουσείου Μπενάκη το 2003, αρχικά ασχολήθηκα με την καλύτερη τεκμηρίωση της συλλογής. Καρτέλες, φωτογραφίες αντικειμένων, βιβλία και κατάλογοι με όμοια αντικείμενα και καταγραφή αποθήκευσης.
Υπήρχε μια ομάδα αντικειμένων που στις καρτέλες τους ήταν ομαδοποιημένα. Δηλαδή, τρία ή τέσσερα ή και πέντε όμοια αντικείμενα είχαν μια κοινή καρτέλα: τα ιατρικά και χειρουργικά εργαλεία. Τα περισσότερα τα είχε αποκτήσει ο Αντώνης Μπενάκης.
Ξεκίνησα να ψάχνω σε βιβλία και καταλόγους εκθέσεων για να βρω παρόμοια ιατρικά εργαλεία. Όλα τα βιβλία όμως ήταν στα αγγλικά και δεν καταλάβαινα τις ονομασίες των αντικειμένων. Τι κι αν έχω μεταπτυχιακό από βρετανικό πανεπιστήμιο. Δεν είμαι γιατρός και δεν γνωρίζω την ειδική ορολογία. Τι να έκανα;
Ρώτησα μια συνάδελφο με αδελφό γιατρό αν ο αδελφός της είχε κάποιο ιατρικό λεξικό. Την επομένη μου έφερε ένα ογκώδες αγγλικό λεξικό ιατρικών όρων. Από μια φίλη που δούλευε σε γιατρό βρήκα ένα ελληνικό ιατρικό λεξικό. Επί έξι μήνες διάβαζα και προσπαθούσα να καταλάβω σε τι χρησίμευε κάθε εργαλείο. Οι συνάδελφοι στο μουσείο έλεγαν ότι θα γίνω γιατρός.
Όταν κατάφερνα να βρω την ονομασία και τη χρήση ενός εργαλείου, πήγαινα όλο χαρά στα άλλα γραφεία και τους παρουσίαζα την ανακάλυψή μου. Οι συνάδελφοι με κοίταζαν κι έλεγαν: «Μόνο εσύ βρίσκεις χαρά με αυτά τα κακόμοιρα αντικείμενα».
Να φανταστεί κανείς πως στις παρέες μου, όταν έβγαινα κάνα βράδυ, άρχιζα να εξηγώ πού χρησιμοποιούσαν κάθε εργαλείο στις εγχειρήσεις τη βυζαντινή εποχή. Ως θέμα συζήτησης μάλλον δεν είχε μεγάλη επιτυχία. Όμως μου είχε γίνει έμμονη ιδέα.
Μέχρι το τέλος της χρονιάς κάθε αντικείμενο είχε τη δική του καρτέλα, με φωτογραφία και με δύο παραγράφους παραπομπές σε βιβλία στα οποία είχα εντοπίσει παρόμοια ή ίδια ιατρικά εργαλεία.
Τα χρόνια πέρασαν. Πλέον σκεφτόμουν ότι έφτασε ο καιρός να γράψω κάποιο σχετικό άρθρο. Δεν ήξερα όμως με τι να ασχοληθώ.
