Γενικά δεν μπορώ να πω ότι η συκιά είναι το πιο αγαπημένο μου δέντρο. Για όσους τυχόν αναρωτιούνται, το πιο αγαπημένο μου δέντρο είναι η ελιά.
Η συκιά ωστόσο είναι το δέντρο που μου χαρίζει έναν από τους πιο αγαπημένους μου καρπούς – ή φρούτα αν προτιμάτε: τα σύκα. Οι συκιές που φύτεψε για μένα ο μπαμπάς μου σε ένα χωράφι μας με έχουν οδηγήσει στις ελάχιστες περιπτώσεις προσωπικής καρποσυλλογής.
Παρά ταύτα υπάρχει μια συκιά που αγαπάω. Πολύ, πάρα πολύ. Η συκιά αυτή βρίσκεται στον αρχαιολογικό χώρο του Πόρτο Λάγους, τους βυζαντινούς Πόρους για τους μυημένους.
Το ξέρατε ότι οι συκιές αγαπάνε τα αρχαία; Ότι αρέσκονται να φυτρώνουν εκεί που δεν τις σπέρνεις (κυριολεκτικά); Πάνω σε τοίχους και πάνω σε τείχη; Πάνω σε τάφους και σε πηγάδια και σε αυλές; Τότε βέβαια εμείς οι αρχαιολόγοι δεν τις αγαπάμε. Καθόλου.
Κι όμως, η συκιά που αγαπάω βρίσκεται πάνω στο δυτικό τμήμα του τείχους των Πόρων. Εκεί της άρεσε, εκεί φύτρωσε, δεν έλαβε υπόψη της κανέναν. Ο λόγος που την αγαπάω δεν είναι βέβαια αυτός.
Η εν λόγω συκιά μετράει πάνω από εκατό χρόνια ζωής, όπως λένε και όπως φαίνεται άλλωστε. Είναι τεράστια. Θέλω να πω τερααάστια. Μπορείς να την πεις και τοπόσημο.
Τον καιρό της φυλλωσιάς το εσωτερικό της είναι σαν σπιτάκι μαγικό. Σκοτεινό μέσα, φωτεινό απέξω. Μου αρέσει πολύ να κάθομαι εκεί. Νιώθω ότι συμμετέχω σε ένα παραμύθι ή στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.
Μα τον καιρό που απεκδύεται τα προστατευτικά της ενδύματα, αποκαλύπτει τις αμαρτίες της: το ότι πήγε και φύτρωσε δηλαδή πάνω στο δυτικό τείχος των Πόρων (όπου τον καιρό των επαίσχυντων Παγκόσμιων Πολέμων φύτρωσε και ένα πολυβολείο – άλλη ιστορία αυτή). Και έτσι οι αρχαιολόγοι μπορούμε να φωτογραφίσουμε το τείχος αυτό μαζί και το πολυβολείο.
