Σε καμία ιστορική περίοδο η κοινωνία δεν ήταν άμοιρη των ευθυνών της για τη βία που αναπτύσσεται ανάμεσα στα παιδιά και στους εφήβους. Μέσα από τα ντοκουμέντα, τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο έχουμε μια εικόνα τι συνέβαινε και παλιότερα στα κολέγια της καθολικής και προτεσταντικής Ευρώπης. Η ανατροφή των νέων, παρά τη ρητορική περί αλληλεγγύης, στηριζόταν στο άτομο και στην αριστεία του.
Επίσης η προτεσταντική αγωγή έκανε ό,τι περνούσε από την ιδεολογία της προκειμένου να περάσει τη βία και την επικράτηση. Θυμίζω την ταινία Λευκή κορδέλα του Μίκαελ Χάνεκε. Άρα τα «καθεστώτα», θρησκευτικά και πολιτικά, καθιστούν τα βλαστάρια της κοινωνίας πειραματόζωα.
Όμως το σωτήριο έτος 2024 το θέμα της βίας ανάμεσα στα παιδιά και στους εφήβους μοιάζει να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για ένα ζοφερό μέλλον ένεκα της ανεξέλεγκτης επέμβασης της τεχνολογίας στη διαπαιδαγώγησή τους. Ωστόσο δεν θα γίνω συνήγορος του διαβόλου. Αλλά θα επικεντρωθώ σε μια ιστορία που με συγκλόνισε ως άνθρωπο και ως συγγραφέα.
Πέρυσι ήμουν καλεσμένη από μια ειδική ψυχολόγο σε ένα σχολείο υποβαθμισμένης περιοχής της Αττικής. Το αμφιθέατρο ήταν γεμάτο. Στην εκδήλωση ήρθαν τελευταίοι και θορυβώδεις και οι λεγόμενοι «παραβατικοί» του σχολείου. Μου έγιναν αντιληπτοί από τις κινήσεις, τα πειράγματα και την προσπάθεια να ξεχωρίσουν ανάμεσα στην ομάδα. Κάποια στιγμή επικράτησε απόλυτη ησυχία και ακούστηκε ένας τροχασμός.
Ψηλά πίσω από της κερκίδες του αμφιθεάτρου μια όμορφη γυναίκα έφερνε ένα αγόρι πάνω σε αναπηρικό καρότσι. Τα παιδιά άρχισαν να φωνάζουν ομοθυμαδόν το όνομά του και να χειροκροτούν. Εκτός από το όνομα φώναζαν και ένα σύνθημα: «Ένας είναι ο σοφός ο… ο μοναδικός».
Το αγόρι σήκωνε τα χέρια και έσφιγγε τις παλάμες του ψηλά σαν χειραψία προς όλους. Με εντυπωσίασε το χαμόγελο και το αστραφτερό ερευνητικό βλέμμα πλημμυρισμένο από πλέριο όνειρο.