Δεν θα ξεκινήσω με τη στερεότυπη έκφραση «δεν συνωμοσιολογώ». Αντιθέτως πιστεύω ότι η ζωή μας όλη κατευθύνεται από ένα μαύρο καθεστώς που σχεδιάζει και υλοποιεί μακροπρόθεσμα τον απόλυτο έλεγχό μας. Τι άλλο από μια μακρόπνοη συνωμοσία μπορεί να είναι η κατασκευή ονείρων και η κατεύθυνση του ατόμου προς αυτά ως το ιδεατό λάιφ στάιλ.
Μια νέα ιδεολογία τρόπον τινά με στόχο τη χειραφέτηση της ζωής προς όφελος των κερδοσκόπων. Οι κατασκευαστές ονείρων, όνειρα-σαπουνόφουσκες, στην πλειονότητά τους είναι οι κάτοχοι του παγκόσμιου πλούτου. Και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μας παγιδέψουν στον ιστό της παγκόσμιας αράχνης.
Όλα τούτα σκέφτομαι κάθε φορά που προκύπτει μια γυναικοκτονία, ένας βιασμός, ένας ξυλοδαρμός.
Οι γυναικοκτόνοι άντρες δεν γεννήθηκαν ως τέτοιοι. Κατασκευάστηκαν από το ιδεολόγημα της μάτσο κουλτούρας που εισήγαγε η εικόνα του αμερικανικού σινεμά (πολύ σφαλιάρα αδελφή μου και τη δεχόσουν). Τη μιμήθηκε η επαρχία Ελλάς («Στέλλα, κρατάω μαχαίρι γιατί σ’ αγαπάω ως κτήμα μου»). Μέχρι το ξεβλάχεμα από το οποίο αυτοδικαίως ανέλαβε να μας βγάλει ο πολύς Πέτρος Κωστόπουλος. Μάτσο ανήρ κι ο ίδιος την περίοδο της βασιλείας του.
Τι αρσενικά ήταν εκείνα στα εξώφυλλα του περιοδικού NITRO! Τι άντρες πετυχημένοι με τις καριέρες και τις Porsche τους (καλή ώρα ο δικηγόρος Απόστολος Λύτρας). Καμάρια των γονιών αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας. Πρότυπα προς μίμηση των αγοριών που έλιωναν φανέλες από τον ιδρώτα στα γυμναστήρια. Αλλά ξενέρωναν αν τους μιλούσες για λογοτεχνία.
Και το πρότυπο της γυναίκας; Φτηνή, τυχάρπαστη, εύκολη. Ευεπίφορη στην πρόκληση της επιφανούς ζωής. Τηλεοπτικό προϊόν μιας χρήσης. Η εικόνα της Μπάρμπι τελειότητας που είναι το σίγουρο θύμα του πατριάρχη αν καταλάβει κάποια στιγμή τι της γίνεται και σηκώσει κεφάλι.
