Εχω την αίσθηση πως όταν ο Μολιέρος έγραφε αυτό το Σχολείο των γυναικών, στην πραγματικότητα βρισκόταν πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Σε αυτό το έργο συγκρούονται δύο κόσμοι αντίθετοι.
Ο ένας πρεσβεύει τον συντηρητισμό της παλιάς εποχής. Ο άλλος ανοίγει δρόμους στην αγνή ομορφιά και την ελπίδα για το μέλλον.
Εγώ υποδύομαι τον Οράτιο. Έναν νέο που ερωτεύεται κεραυνοβόλα, με την πρώτη ματιά. Ο Αρνόλφος (Γιάννης Μπέζος) από την άλλη πλευρά είναι ένας ώριμος άντρας που έχει υιοθετήσει την Αγνή (Ελίνα Ρίζου) από πολύ μικρή ηλικία και τη μεγαλώνει σύμφωνα με τα δικά του πρότυπα. Σκοπεύει να την κάνει γυναίκα του όταν ενηλικιωθεί.
Ο Οράτιος συναντά τυχαία την Αγνή και την ερωτεύεται παράφορα. Δύο νέοι άνθρωποι αγαπιούνται αμοιβαία. Ο Αρνόλφος προσπαθεί να αποτρέψει αυτό τον έρωτα. Στο τέλος βέβαια αυτό το μοναδικό συναίσθημα νικάει.
Επιστρέφοντας στον Αρνόλφο σκέφτομαι ότι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας θεωρεί ότι η γυναίκα δεν πρέπει να βάφεται, δεν πρέπει να «προκαλεί». Δεν πρέπει να είναι ελεύθερη ούτε αυτόνομη.
Το Σχολείο των γυναικών είναι μια ιστορία για τη γυναικεία χειραφέτηση. Η Αγνή συγκρούεται με τον δυνάστη της. Εγώ, ως Οράτιος, είμαι ένας ερωτευμένος νέος που θέλω να βρίσκομαι διαρκώς κοντά της. Η πρώτη συνάντηση και η συνεπαγόμενη έξαρση μας απογειώνουν. Όλα μέσα μας –σκέψεις και συναισθήματα– είναι στο κόκκινο.
Αυτή η ιστορία μου φέρνει στο μυαλό κάτι σκοτεινό… Αναλογίζομαι ότι η σημερινή κοινωνία σε αρκετά πράγματα βρίσκεται πίσω από την εποχή της. Πίσω ακόμη και από τον καιρό του Μολιέρου. Πόσους ανθρώπους σαν τον Αρνόλφο δεν έχουμε κατά καιρούς συναντήσει και συναναστραφεί;
