Skip to content
Home » Χορεύοντας στο χιόνι με τη Λώξη που γκρέμισε τα ταμπού

Χορεύοντας στο χιόνι με τη Λώξη που γκρέμισε τα ταμπού

    Χορεύοντας στο χιόνι με τη Λώξη που γκρέμισε τα ταμπού

    Published
    Η Λωξάνδρα με τον πατέρα της Ρίτσαρντ Λούκας και τη μητέρα της Ελένη Δημοπούλου παίζοντας με το χιόνι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ «Λώξη»

    Χορεύοντας στο χιόνι με τη Λώξη που γκρέμισε τα ταμπού

    Published
    Η Λωξάνδρα με τον πατέρα της Ρίτσαρντ Λούκας και τη μητέρα της Ελένη Δημοπούλου παίζοντας με το χιόνι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ «Λώξη»
    Οι σκηνοθέτες Δημήτρης Ζάχος και Θανάσης Καφετζής περιγράφουν στο Short Stories πώς γύρισαν την τελευταία σκηνή του ντοκιμαντέρ «Λώξη», για το πρώτο κορίτσι με σύνδρομο Down που υπέγραψε συμβόλαιο ηθοποιού με το Εθνικό Θέατρο

    Κυριακή βράδυ. Εθνικό Θέατρο, Φουέντε Οβεχούνα, τελευταία παράσταση. Η Λώξη με το μεγάλο σακίδιό της στην πλάτη διασχίζει τη σκηνή και αποχωρίζεται συναδέλφους και τεχνικούς. Με πολλές αγκαλιές και τη σιγουριά ότι θα ανταμώσουν σύντομα.

    Στην έξοδο την περιμένει η μαμά της, η Ελένη. Αύριο μαζεύουν τα τελευταία τους αντικείμενα και ξεκινούν για την επιστροφή στο σπίτι. Κάπου εδώ τελειώνει το ταξίδι τους στην πρωτεύουσα. Τις ακολουθούμε κι εμείς με την κάμερα, με την αίσθηση ότι κάπου εδώ τελειώνει και το ταξίδι της ταινίας μας. Καληνύχτες και φιλιά για καλή αντάμωση.

    Το μεσημέρι της Δευτέρας όμως όλα αρχίζουν σιγά σιγά να νεκρώνουν. Τα σχολεία κλείνουν πρόωρα και οι εργαζόμενοι γυρίζουν από τις δουλειές για να προλάβουν τα χειρότερα που έρχονται. Η κακοκαιρία Ελπίδα έρχεται.

    Η οικογένεια της ταινίας μας δεν μπορεί να βγει στον δρόμο για τη Θεσσαλονίκη με αυτές τις συνθήκες. Παραμένει στην Αθήνα άλλη μια μέρα. Για εμάς ήταν μια μέρα ακόμη διαθέσιμη για γύρισμα. Κλείσαμε το τηλέφωνο και ξεκινήσαμε για το σπίτι τους.

    Οι δρόμοι πεντακάθαροι. Μόλις φτάσαμε στα Τουρκοβούνια το χιόνι είχε ξεκινήσει να πέφτει και να ασπρίζει τα πάντα. Σταματήσαμε για λίγο σε ένα ύψωμα. Μάλλον παρορμητικά για τα πρώτα «τουριστικά» πλάνα. Βγάλαμε και σέλφι για να το θυμόμαστε. Όταν βγήκαμε στον δρόμο ξανά το τοπίο είχε αλλάξει άρδην. Οι δρόμοι κάτασπροι και γλιστεροί. Οι αλυσίδες μας παλιές και σκουριασμένες από την αχρησία δεν θα μας πήγαιναν πουθενά.

    Το χιόνι πύκνωνε για τα καλά. Φτάσαμε στο σπίτι της Λωξάνδρας ύστερα από αρκετό περπάτημα στο χιονισμένο τοπίο. Η Ελένη μας έφτιαξε τσάι. Μάλλον κατάλαβε ότι το χρειαζόμασταν για να συνέλθουμε. Ο φακός της κάμερας είχε πάρει μια παράξενη θολούρα από το κρύο, οπότε καθίσαμε και χαζέψαμε τις φωτογραφίες του συναδέλφου της Λωξάνδρας, του Τάσου, από τα παρασκήνια.

    Στην καρδιά του χειμώνα, μες στη χιονοθύελλα, οι τρεις της οικογένειας να παίζουν και να γελάνε. Εμείς ξοπίσω τους να τους κινηματογραφούμε

    Όταν βγήκαμε στον δρόμο πίσω από τη Λωξάνδρα, την Ελένη και τον Ρίτσαρντ, κάναμε το πιο συντονισμένο γύρισμα που είχαμε κάνει ποτέ για την ταινία, σε μια πρωτότυπη χορογραφία με ομπρέλα και κάμερα για δύο κινηματογραφιστές.

    Στην καρδιά του χειμώνα, μες στη χιονοθύελλα, οι τρεις της οικογένειας να παίζουν και να γελάνε. Εμείς ξοπίσω τους να τους κινηματογραφούμε. Νιώσαμε σαν αποκομμένοι από όλα τα πριν και τα μετά της ιστορίας. Τις αγωνίες της συμπερίληψης και της αποδοχής της ιδιαιτερότητάς της, όταν μες στον καύσωνα του καλοκαιριού η Λωξάνδρα βρέθηκε στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, μέλος ενός θιάσου επαγγελματιών, και έγινε το πρώτο άτομο με σύνδρομο Down που υπέγραψε συμβόλαιο ηθοποιού με τον μεγαλύτερο θεατρικό οργανισμό της χώρας.

    Ήμασταν εκεί, στο χιονισμένο τοπίο της κακοκαιρίας Ελπίδα. Οι τρεις της οικογένειας και οι άλλοι δύο με την κάμερα, όλοι μαζί, χαρούμενοι και καθαροί πια, προστατευμένοι από τους θορύβους της πόλης, περιστοιχισμένοι από την αθωότητα του χιονιού.

    Όταν αργά το βράδυ επιστρέψαμε στα σπίτια μας, μάθαμε για τη σφοδρότητα της χιονόπτωσης, τους εγκλωβισμένους σε σπίτια και αυτοκίνητα και το πλήγμα που έφερε η Ελπίς. Η Ελπίδα που μας έδωσε το τέλος της δικής μας ιστορίας για τη Λώξη.

    •••

    Η Λωξάνδρα Λούκας, ένα κορίτσι με σύνδρομο Down, συμμετείχε πριν από δύο χρόνια στην παράσταση Φουέντε Οβεχούνα στο Εθνικό Θέατρο. To ντοκιμαντέρ Λώξη, των Δημήτρη Ζάχου και Θανάση Καφετζή, καταγράφει τις προσπάθειές της να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της νέας πραγματικότητας. Η ταινία κάνει πρεμιέρα στο 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στις 11.03.2024 (17.30 στην αίθουσα Σταύρος Τορνές, Αποθήκη 1) και θα προβάλλεται διαδικτυακά στην πλατφόρμα του Φεστιβάλ εδώ έως τη Δευτέρα 18.03.2024.

    Picture of Δημήτρης Ζάχος
    Ο Δημήτρης Ζάχος και ο Θανάσης Καφετζής είναι σκηνοθέτες

    Κεντρική φωτογραφία
    Δημήτρης Ζάχος & Θανάσης Καφετζής

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Πακιστανός Sideris_shortstories
    Short

    Ο Μοχάμαντ και ο πατέρας μου: Οι παράλληλες ιστορίες δύο εργατών

    Ο Θωμάς Σίδερης συμπλέκει στο Short Stories την ιστορία ενός Πακιστανού πρόσφυγα με εκείνη του πατέρα του, εργάτη στη Ζώνη Περάματος, με αφορμή την προβολή της ταινίας του «Gas station» στην Πλατφόρμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

    Μοριά Δημήτρης Ινδαρές shortstoriesgr
    Short

    Ο Δημήτρης Ινδαρές και οι γέφυρες που τον ενώνουν με το Λενάκι του Μοριά

    Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Ινδαρές αφηγείται στο Short Stories το προεπαναστατικό ειδύλλιο της όμορφης Ελένης και του Τουρκαλβανού Λιμάζ αγά που έγινε ξακουστό δημοτικό τραγούδι και ήταν η αφορμή για το νέο του ντοκιμαντέρ

    Γιάννης Μακριδάκης χίος shortstoriesgr
    Short

    Η πρώτη μου φορά στο μετρό της Αθήνας

    Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο, γράφοντας, καλλιεργώντας τη γη, αλλά και χαρτογραφώντας σπήλαια, αφηγείται στο Short Stories πώς μπήκε για πρώτη φορά στο μετρό της Αθήνας και η καρδιά του πήγε να σπάσει από τον τρόμο