Πώς είναι να είσαι 10χρονος και να συνειδητοποιείς ότι έχεις μεγαλώσει μέσα σε ένα ψέμα; Και πώς είναι στη συνέχεια όταν χρειάζεται να το αποδεχτείς, γιατί «ήταν για το καλό σου»; Είναι ποτέ ένα ψέμα για το καλό μας; Και πώς συμβιβαζόμαστε τελικά με αυτό;
Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που είχαμε με τον Γρηγόρη Βαρδαρινό, τον σκηνοθέτη της ταινίας μικρού μήκους Οι xιονόμπαλες που έλαβε μέρος στο Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα για Παιδιά Kiddo του 47ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, όταν σχηματοποιήθηκε η πρώτη ιδέα.
Ένας πατέρας πάει φυλακή για μια οικονομική ατασθαλία τον καιρό που ο γιος του είναι μόλις τριών χρόνων. Οι γονείς αποφασίζουν να μην του το πουν γιατί φοβούνται. Αποφασίζουν να φτιάξουν για χάρη του μια ψεύτικη ιστορία, ώστε να τον προστατεύσουν.
Φοβούνται οι γονείς πολύ. Φοβούνται ότι ο μικρός Παντελής θα το κακοπάρει. Ωστόσο φοβούνται και το κοινωνικό στίγμα, το βάρος στους ώμους τους – ούτε και οι ίδιοι ξέρουν ακριβώς τι φοβούνται. Αλλά φοβούνται…
Κι έτσι φτιάχνουν την ιστορία: ο μπαμπάς βρίσκεται στην Αραβία. Σε έναν τόπο που δεν είναι ακριβώς αληθινός ούτε όμως και παραμυθικός –ό,τι ακριβώς χρειάζονται δηλαδή– και εργάζεται σκληρά ως μηχανικός.
Καλό ε; Κι ασφαλές… Τόσο ασφαλές ώστε να μπορεί να ζήσει ανέφελα ο Παντελής, μέσα σε ένα καλά προφυλαγμένο πλαίσιο δίχως «μήπως» και «γιατί» για τα επόμενα εφτά χρόνια. Αυτός με τη μαμά στο διαμέρισμά τους, στην πόλη, κι ο μπαμπάς σε κάποια αγροτική φυλακή της ελληνικής επαρχίας.
Μόνο που κάπως πρέπει να επικοινωνεί ο μπαμπάς με τον Παντελή, δίχως να τον βάλει σε υποψίες. Κάπως απόμακρα και ταυτόχρονα κοντά (αν και το κοντά δεν αναπληρώνεται εύκολα όταν είσαι τόσο μικρός). Αλλά και κάπως ειλικρινά ταυτόχρονα, στο πλαίσιο του μεγάλου ψέματος.
Κάπως έτσι λοιπόν προέκυψαν οι χιονόμπαλες: ως πλαίσιο του μεγάλου ψέματος που περικλείει όμως μια αλήθεια.