Ζω στο Μπρούκλιν εδώ και δέκα χρόνια. Τελείωσα τη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, έκανα μεταπτυχιακό εδώ, στο School of Visual Arts. Πολύ συνειδητά έμεινα εδώ επειδή με ενδιαφέρουν τα κοινωνικά ζητήματα της Ελλάδας και πίστεψα ότι εάν δημιουργούσα τα έργα μου από τη Νέα Υόρκη θα είχα πιο δυνατή φωνή και μεγαλύτερη απήχηση. Αποδείχτηκα σωστή.
Ονομάζω το τελευταίο μου έργο Λόλα μίλα (Lola speak). Το έφτιαξα με σεντόνια που μου παραχώρησαν γυναίκες και θηλυκότητες που ζουν στην Ελλάδα. Με την προϋπόθεση να τα έχουν χρησιμοποιήσει. Να έχουν ξεκουραστεί πάνω τους, να έχουν ονειρευτεί έναν κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης. Έναν κόσμο στον οποίο θα νιώθουν ασφαλείς να διεκδικήσουν τα όνειρά τους και μια ζωή σιγουριάς και ευτυχίας
Συγκέντρωσα τα σεντόνια το 2024 στο πλαίσιο perfomances και συζητήσεων με ενήλικες και μαθητές που έκανα στην Αθήνα. Ήταν πολύ συναισθηματικά φορτισμένες αυτές οι στιγμές. Μια κοπέλα με πλησίασε μούσκεμα από τα δάκρυα και μου ζήτησε συγνώμη που έκλαιγε. Της απάντησα ότι η ευαισθησία είναι δύναμη, όχι αδυναμία.
Ένα από αυτά τα σεντόνια που έχω χρησιμοποιήσει στο έργο μου έχει πολύ ιδιαίτερη σημασία. Το είχε ράψει για τα παιδιά της μια γυναίκα που δολοφονήθηκε από τον άντρα της. Μου τα έστειλε από τη βόρεια Ελλάδα η αδελφή της.
Στο κέντρο του έργου είναι η Άννα από το σχολικό Αλφαβητάριο (εικονογράφηση Κώστα Γραμματόπουλου). Στο βιβλίο τρέχει χαρούμενη κρατώντας την τσάντα του σχολείου και τον έλεγχό της που γράφει Άριστα 10. Το χαρτί που κρατάει στο Λόλα μίλα γράφει «20 femicides in 2024» (20 γυναικοκτονίες το 2024).
Υπολόγισα το νούμερο από τις ειδήσεις που παρακολουθώ αλλά και από το σάιτ femicide.gr. Πρόκειται για μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση που έχει πρόσβαση στα αρχεία της αστυνομίας και ενημερώνεται ακόμη και για γυναικοκτονίες που δεν φτάνουν στα μέσα ενημέρωσης και συνήθως αφορούν γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας.