Skip to content
Home » «Λόλα μίλα!»: Πώς δημιούργησα το έργο μου για τις γυναικοκτονίες

«Λόλα μίλα!»: Πώς δημιούργησα το έργο μου για τις γυναικοκτονίες

    «Λόλα μίλα!»: Πώς δημιούργησα το έργο μου για τις γυναικοκτονίες

    Published
    Το έργο της Γεωργίας Λαλέ με τίτλο Λόλα Μίλα (Lola Speak)

    «Λόλα μίλα!»: Πώς δημιούργησα το έργο μου για τις γυναικοκτονίες

    Published
    Το έργο της Γεωργίας Λαλέ με τίτλο Λόλα Μίλα (Lola Speak)
    Η Γεωργία Λαλέ περιγράφει στο Short Stories τη διεργασία πίσω από το νέο της έργο «Λόλα μίλα (Lola speak)» που κάνει αναφορά στις 20 δολοφονίες γυναικών που συντελέστηκαν το 2024 στην Ελλάδα

    Ζω στο Μπρούκλιν εδώ και δέκα χρόνια. Τελείωσα τη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, έκανα μεταπτυχιακό εδώ, στο School of Visual Arts. Πολύ συνειδητά έμεινα εδώ επειδή με ενδιαφέρουν τα κοινωνικά ζητήματα της Ελλάδας και πίστεψα ότι εάν δημιουργούσα τα έργα μου από τη Νέα Υόρκη θα είχα πιο δυνατή φωνή και μεγαλύτερη απήχηση. Αποδείχτηκα σωστή. 

    Ονομάζω το τελευταίο μου έργο Λόλα μίλα (Lola speak). Το έφτιαξα με σεντόνια που μου παραχώρησαν γυναίκες και θηλυκότητες που ζουν στην Ελλάδα. Με την προϋπόθεση να τα έχουν χρησιμοποιήσει. Να έχουν ξεκουραστεί πάνω τους, να έχουν ονειρευτεί έναν κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης. Έναν κόσμο στον οποίο θα νιώθουν ασφαλείς να διεκδικήσουν τα όνειρά τους και μια ζωή σιγουριάς και ευτυχίας  

    Συγκέντρωσα τα σεντόνια το 2024 στο πλαίσιο perfomances και συζητήσεων με ενήλικες και μαθητές που έκανα στην Αθήνα. Ήταν πολύ συναισθηματικά φορτισμένες αυτές οι στιγμές. Μια κοπέλα με πλησίασε μούσκεμα από τα δάκρυα και μου ζήτησε συγνώμη που έκλαιγε. Της απάντησα ότι η ευαισθησία είναι δύναμη, όχι αδυναμία. 

    Ένα από αυτά τα σεντόνια που έχω χρησιμοποιήσει στο έργο μου έχει πολύ ιδιαίτερη σημασία. Το είχε ράψει για τα παιδιά της μια γυναίκα που δολοφονήθηκε από τον άντρα της. Μου τα έστειλε από τη βόρεια Ελλάδα η αδελφή της.  

    Στο κέντρο του έργου είναι η Άννα από το σχολικό Αλφαβητάριο (εικονογράφηση Κώστα Γραμματόπουλου). Στο βιβλίο τρέχει χαρούμενη κρατώντας την τσάντα του σχολείου και τον έλεγχό της που γράφει Άριστα 10.  Το χαρτί που κρατάει στο Λόλα μίλα γράφει «20 femicides in 2024» (20 γυναικοκτονίες το 2024).  

    Υπολόγισα το νούμερο από τις ειδήσεις που παρακολουθώ αλλά και από το σάιτ femicide.gr.  Πρόκειται για μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση που έχει πρόσβαση στα αρχεία της αστυνομίας και ενημερώνεται ακόμη και για γυναικοκτονίες που δεν φτάνουν στα μέσα ενημέρωσης και συνήθως αφορούν γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας.

    Ένα από αυτά τα σεντόνια που έχω χρησιμοποιήσει στο έργο μου έχει πολύ ιδιαίτερη σημασία. Το είχε ράψει για τα παιδιά της μια γυναίκα που δολοφονήθηκε

    Γύρω από την Άννα υπάρχουν 20 μήλα και το καθένα συμβολίζει μια γυναικοκτονία. Στο φύλλο κάθε μήλου υπάρχει η ημερομηνία θανάτου και μες στο μήλο το όνομα του θύματος (όποτε δόθηκε στη δημοσιότητα), η ηλικία του και η τοποθεσία της δολοφονίας.  

    Με τη δουλειά μου θέλω να εκφράσω ότι καμία γυναίκα και κανένα άτομο της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας δεν είναι αλώβητο απέναντι σε τοξικές σχέσεις. Από τη στιγμή που ζούμε σε πατριαρχική κοινωνία, είμαστε όλοι εν δυνάμει θύματα και θύτες.

    Το πρόβλημα είναι ότι δεν μας έχουν μάθει τι σημαίνει υγιής σχέση, τι σημαίνει αγάπη. Όλες οι γυναίκες έχουμε βιώσει τη βία είτε στον οικογενειακό χώρο είτε στο εργασιακό πεδίο είτε στις προσωπικές σχέσεις.

    Επιδιώκω σχετικά με την έμφυλη βία ώστε να δίνεται αφορμή για συζήτηση. Θέλω το έργο μου να φτάσει στον θεατή που δεν είναι μυημένος στη σύγχρονη τέχνη, που δεν θα πάει σε γκαλερί ή σε μουσείο. Με τον χειρότερο δυστυχώς τρόπο το προηγούμενο έργο μου, η Ροζ σημαία, ήταν μια τέτοια περίπτωση.

    Άντρες που κατέχουν υψηλά αξιώματα στο κράτος με εξέθεσαν σε εξαιρετικό κίνδυνο. Δέχτηκα απειλές ακρωτηριασμού, εμπρησμού, βιασμού. Ήταν πολύ τρομακτικό. Αλλά δεν είμαι βέβαια η μόνη. Πολλές γυναίκες βιώνουν αντίστοιχες καταστάσεις. Απλώς στη δική μου περίπτωση εμπλέκονταν άντρες που βρίσκονται σε ισχυρές θέσεις.  

    Ωστόσο αυτό δημιούργησε ένα δίκτυο υποστήριξης γυναικών. Πολλές, οι οποίες που είτε βρίσκονταν σε βίαιες σχέσεις είτε έχουν συγγενείς ή φίλες θύματα, επικοινώνησαν μαζί μου. Γνωρίστηκα επίσης με μητέρες δολοφονημένων κοριτσιών.

    Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι δυστυχώς οι περισσότερες γυναίκες που δολοφονήθηκαν από τους συντρόφους τους είχαν λα΄βει τα μέτρα προστασίας που προβλέπει ο νόμος. Και πάλι όμως έμειναν απροστάτευτες. Υπάρχει πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει από το ελληνικό κράτος. Είμαστε όλες εκτεθειμένες.  

    •••

    Δήλωσε μία γυναικοκτονία – Report a femicide: Η Γεωργία Λαλέ μας καλεί να μοιραστούμε την ιστορία ενός θύματος γυναικοκτονίας στην Ελλάδα πριν από το 2019, μιας και το αρχείο των δηλωμένων γυναικοκτονιών με βάση το femicide.gr αρχίζει από το 2019. Τα δεδομένα θα αποτελέσουν μέρος ενός έργου της, φόρος τιμής στις αδικοχαμένες ζωές των φίλων και συγγενισσών μας.

    Δηλώστε εδώ: https://lalegeorgia.net/contact

    banner_300_250
    Picture of Γεωργία Λαλέ
    Η Γεωργία Λαλέ είναι εικαστικός/ακτιβίστρια

    Αφήγηση στην
    Αφροδίτη Ερμίδη

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    λάιφ στάιλ Ελένη Πριοβόλου σεξισμός γυναικοκτονία shortstoriesgr
    Short

    Η μάτσο ροζ κουλτούρα με αφορμή έναν διάλογο μεταξύ εφήβων

    Η συγγραφέας Ελένη Πριοβόλου με αφορμή μια στιχομυθία γυμνασιόπαιδων γράφει στο Short Stories για τo κυρίαρχο λάιφ στάιλ που πριμοδοτεί την αμάθεια και την αναπαραγωγή των πατριαρχικών στερεότυπων για τους ρόλους γυναικών και αντρών

    Mεταξία Τσιποπούλου αρχαιολόγος short stories
    Short

    «Δεν μιλώ με γυναίκες»: Η σεξιστική συμπεριφορά προς μια διευθύντρια ανασκαφής

    Η Μεταξία Τσιποπούλου αφηγείται στο Short Stories ένα ιλαροτραγικό επεισόδιο από την πρώτη μέρα της ανασκαφής στα Αχλάδια Σητείας το 1991 όταν η φράση «Εγώ δε μιλώ με γυναίκες» κατέληξε σαν γλυκόπικρο ανέκδοτο