Στις 15.2.2024 στην Ελλάδα αναμένεται να ψηφιστεί ο πρώτος, ιστορικός νόμος που θα επεκτείνει το δικαίωμα του γάμου στα ομόφυλα ζευγάρια και θα τους δώσει το δικαίωμα υιοθεσίας, αναγνωρίζοντας έτσι –λειψά μεν, ρητά δε– την ύπαρξη ομόφυλης γονεϊκότητας.
Θα περίμενε κανείς η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα να επιχαίρει με εκστασιασμό. Η πορεία όμως έως εδώ ήταν από ομιχλώδης έως βαριά ακανθώδης. Ήταν μια πορεία θυμάτων που δαιμονοποιήθηκαν για την επιθυμία τους να βιώσουν την ισότητα στη γονεϊκότητα, να φτιάξουν μια οικογένεια.
Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο δυο παιδιά μπροστά μου κάνουν πατίνια και σπρώχνονται, άλλοτε γελώντας, άλλοτε τραβώντας η μια τα μαλλιά της άλλης. Πριν από έντεκα χρόνια αυτή η εικόνα, ανήκε στον χώρο του φαντασιωτικού. Σήμερα είναι απλώς Κυριακή.
Πριν από έντεκα περίπου χρόνια το ένα παιδί, μικρό, αδύνατο, μαυροτσούκαλο, στα τριάμισι χρόνια του, έτρεχε σε έναν διάδρομο στο Παίδων, με μύξες στο πάνω χείλος και αδυναμία να εκφράσει την έκρηξη μέσα του με κάτι άλλο εκτός από δεικτικά και λέγοντας «ατό», «ατό», «ατό». Η επιθυμία ήταν «ατό», η δυσφορία ήταν πάλι «ατό», ο φόβος ήταν «ατό». Προσπαθούσα να της εξηγήσω τι είναι τα μακαρόνια με κιμά, ποιο είναι το πράσινο και ποιο το πορτοκαλί.
Πλέον είναι άλλη μια γλωσσού έφηβη που θυμώνει με τη μικρή της αδελφή, που την ενοχλεί όταν τραβάει σέλφι, ιδίως όταν το ίδιο υπέροχο μακρύ μαλλί δεν της κάθεται όσο ίσιο το θέλει.
Πολλά πήγαν στραβά τα χρόνια που μεσολάβησαν. Μια οικογένεια που δεν τα κατάφερε, ένας χωρισμός, μια απόπειρα γονεϊκής αποξένωσης, πολλά ξενύχτια και κλάματα και νοσοκομεία και αναμονές και απογοητεύσεις και γυναικολογικά και ομοιοπαθητικά ιατρεία.
Και άλλα τόσα πήγαν ίσια. Από τη στροφή στην παραλιακή στην Καλλιθέα, από τα απλωμένα χέρια στο κάγκελο της πόρτας, στη βουβή επιστροφή στο αμάξι που πάντα στη λίστα του CD έπεφτα πάνω στη Μοναξιά του Πάριου.
