Μου είπε κάποτε ένας φίλος Ολυμπιακός ότι όταν νιώθει πως πεθαίνει το παιδί μέσα του, με έναν μόνο τρόπο το διατηρεί ζωντανό. Ανατρέχοντας στις εφηβικές αναμνήσεις του στο πλευρό του Ολυμπιακού.
Πράγματι, αν υπάρχει κάτι που μπορεί να προσφέρει σε κάποιον η ακατανόητη σε πολλούς αγάπη για μια ομάδα, αυτό αναμφίβολα είναι η ευκαιρία να επιστρέφει κάθε τόσο στην παιδικότητά του. Όπως, φερειπείν, συνέβη το βράδυ της 29ης Μαΐου 2024. Τότε που χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας έκλαψαν όπως ακριβώς θα έκαναν αν ήταν ακόμη έφηβοι και θα έβλεπαν να πραγματοποιείται το παιδικό τους όνειρο για την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου από την ομάδα τους.
Είναι αλήθεια ότι το πάθος για έναν σύλλογο δύσκολα εξηγείται με τη λογική. Προσωπικά ούτε μπορούσα να φανταστώ όταν ως παιδί έμπαινα για πρώτη φορά στο γήπεδο, κρατώντας σφιχτά το χέρι του πατέρα μου, ότι σχεδόν 30 χρόνια αργότερα ο Ολυμπιακός δεν θα αποτελούσε απλώς μια αφορμή για απόδραση από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Αλλά θα ήταν σημείο αναφοράς και ταυτόχρονα αναπόσπαστο κομμάτι μου.
Με την αγάπη μου για τον Ολυμπιακό άλλωστε σχετίζεται ακόμη και η απόφασή μου να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία. Αφού πιτσιρικάς ακόμη σκέφτηκα ότι έτσι θα είχα την ευκαιρία να τον ακολουθώ σε κάθε γωνιά της γης. Τελικά ως δημοσιογράφος δεν ασχολήθηκα με το αθλητικό ρεπορτάζ. Αυτό όμως δεν με εμπόδισε να ταξιδεύω σε κάθε σημείο της Ευρώπης. Μόνο και μόνο για να φωνάζω από την εξέδρα το όνομά του.
Φίλοι και γνωστοί βέβαια μου έχουν αποδώσει –ίσως όχι άδικα– τον χαρακτηρισμό του κατσικοπόδαρου. Πράγμα το οποίο, αν και δεν είμαι προληπτικός, έχω αρχίσει να αποδέχομαι ως πραγματικότητα. Με αποτέλεσμα να λαμβάνω τα αναγκαία μέτρα προστασίας.
