Ανακοινώθηκαν οι μεταθέσεις των εκπαιδευτικών. Άλλοτε αυτή θα ήταν μεγάλη είδηση. Ποιοι/ες θα φύγουν, ποιοι/ες θα έρθουν. Η ατμόσφαιρα όμως φέτος είναι βαριά. Μαύρη μαυρίλα που πλάκωσε ως αξιολόγηση. Μαύρη από τις συνεχείς προσφυγές του υπουργείου στα δικαστήρια.
Πάμε όμως στις μεταθέσεις. Σε μια κάπως διαφορετική μετάθεση που έγινε πριν από 25 χρόνια από την Ηγουμενίτσα στη Βέροια. Τη δική μου μετάθεση.
Μια μέρα του Μάη του 1999 είμαι καθισμένος στο γωνιακό γραφείο του Τεχνικού Λυκείου Ηγουμενίτσας. Δίπλα μου ο κουμπάρος μου, ο Νίκος, και ο διευθυντής του σχολείου, ο Πέτρος. Ως συνήθως, ασκούμασταν στην ευγενή τέχνη του πειράγματος.
Εμφανίζεται ο Μιχάλης, συνάδελφος από Θεσσαλονίκη με αδυναμία στην πληροφορική. Ανακοινώνει στους παρευρισκόμενους πως «οι μεταθέσεις θα ανακοινωθούν σήμερα. Στα ΜΜΕ θα κοινοποιηθούν την επομένη, ενώ στο διαδίκτυο σήμερα. Όποιος έχει κάνει αίτηση μετάθεσης, ας μου πει να το δω, αφού μόνο εγώ έχω σύνδεση στο διαδίκτυο».
Η ανταπόκριση ταχύτατη. Ακούστηκε πάνω από δέκα φορές το «δες και για εμένα». Αφού ο Μιχάλης μάζεψε όλα τα ονόματα, με άκουσε να του λέω:
– Μιχάλη, δες και για μένα. Όμως αν έχω πάρει, να μου το πεις με τρόπο. Θα με αφήσεις τελευταίο και θα μου πεις: «Αλέκο για εσένα ξέχασα να κοιτάξω».
Πετάγεται ο Πέτρος.
– Ρε χαμένε; (Διαφορετικό χαρακτηρισμό χρησιμοποίησε, όμως ας κρατήσουμε το επίπεδο, παρότι ο Πέτρος και ο Νίκος έχουν συνταξιοδοτηθεί και δεν κινδυνεύουν με κλήση σε απολογία για απρεπή συμπεριφορά δημοσίου υπαλλήλου.) Έχεις κάνει αίτηση μετάθεσης;
– Ναι, αλλά μη φοβάσαι, δεν θα πάρω.
– Πες μας πρώτα γιατί έκανες αίτηση και μετά γιατί δεν θα πάρεις.
– Έκανα αίτηση γιατί η σύζυγος μου αράδιασε πολλά λογικά επιχειρήματα για να πάμε στην πόλη της. Κι εγώ δεν είμαι κανένας φαλλοκράτης σαν και εσάς για να απαιτώ να παραμείνουμε εδώ, επειδή και καλά είμαι ο άντρας στην οικογένεια.
– Και γιατί δεν θα πάρεις;
