Μη με ρωτήσεις τι σημαίνει για μένα Σαντορίνη. Θα σου μιλήσω για μια φωνή μέσα μου, που γεννήθηκε σε μια δύσκολη περίοδο που βίωσε ο τόπος μου. Μέσα μου έβραζε το συναίσθημα και η έκφραση. Λίγοι στίχοι, ένα ποίημα που δεν είχε ακόμα γεννηθεί αλλά υπήρχε όπως η λάβα που κυλάει σιωπηλά κάτω από τη γη. Ήταν ο πόνος του τόπου μου. Τα ραγίσματα στις μνήμες, η αγωνία της ψυχής και το βαρύ πεπρωμένο που δεν έβρισκε διέξοδο. Και τότε η μοίρα μας ένωσε. Ο λόγος για τον Λουδοβίκο των Ανωγείων.
Δεν ανταλλάξαμε πολλά λόγια, δεν χρειάστηκε. Κοίταξε μέσα μου και κατάλαβε. Με άκουσε πριν ακόμα μιλήσω. Ένιωσε το βάθος μου και μου άπλωσε το χέρι του λέγοντας μου: «Εσύ είσαι το ηφαίστειο. Αυτό πρέπει να βγει από μέσα σου».
Οι στίχοι μου εμπνευσμένοι από το ηφαίστειο, τους σεισμούς και τη βαθιά ψυχή του νησιού, έδωσαν φωνή στη σιωπή της φύσης. Μέσα από λέξεις φορτισμένες με εικόνες και συναίσθημα, η Σαντορίνη παρουσιάστηκε όχι μόνο ως τοπίο, αλλά ως ζωντανή μαρτυρία της ανθρώπινης αντοχής και του θαύματος της ύπαρξης της.
Στο πλευρό της ποίησης και της αφήγησης μου, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων γεμάτος ιστορικό βάθος, λυρισμό και ανθρωπιά ταξίδεψε το κοινό σε γεγονότα, πρόσωπα και στιγμές που σημάδεψαν το νησί. Με την χαρακτηριστική του φωνή, μετέτρεψε την ιστορία σε βιωματική εμπειρία, γεφυρώνοντας το παρελθόν με το παρόν.
Το κοινό, συγκινημένο, συμμετείχε με σιωπή, δάκρυα και βαθύ στοχασμό. Ήταν μια στιγμή που δεν θα ξεχαστεί. Μια υπενθύμιση ότι η τέχνη έχει τη δύναμη να ενώνει, να θεραπεύει και να ζωντανεύει το πιο αυθεντικό κομμάτι της ψυχής μας.
Ο Γιώργος Κατσίπης απαγγέλει το ποίημά του για τη Σαντορίνη
