Είναι Ιούλιος του 1999. Μια Αθηναία χορεύτρια ξεκινά ένα μακρύ ταξίδι –όπως φαίνονται πάντα τα ταξίδια όταν δεν γνωρίζεις τον προορισμό– για τη Σαμοθράκη.
Έχουν προηγηθεί ο βομβαρδισμός της τότε Γιουγκοσλαβίας –και με αυτή την αφορμή–, μια συνεργασία με το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας και μια πρόταση για παράσταση χορού στο Ιερό των Μεγάλων Θεών για το Διαβαλκανικό Συμπόσιο Τεχνών.
Τον επόμενο χειμώνα η χορεύτρια ξαναγύρισε για μια σειρά μαθημάτων σε παιδιά δημοτικού στο Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης στη Χώρα. Με το οποίο ξεκίνησε μια επαγγελματική συνεργασία που κράτησε έξι χρόνια.
Ζούσε πια μόνιμα στη Σαμοθράκη. Είχε κάνει αγαπημένους φίλους και κυρίως είχε αγαπήσει αυτό τον απόμακρο και σαγηνευτικό τόπο.
Αφουγκράστηκε τη δική της ανάγκη; Εκπλήρωσε ένα όνειρο που γέννησε η σχέση της με το νησί; Όπως και να έχει, το 2008 στο κτίριο που ήταν γνωστό σαν Εργοστάσιο, γιατί ήταν μονάδα παραγωγής γλυκών κουταλιού, διαμορφώθηκε ένας χώρος φιλοξενίας των τεχνών.
Πρώτος στόχος ήταν να δημιουργηθούν το πλαίσιο και οι συνεργασίες για την προβολή ταινιών μέσα από την Κινηματογραφική Λέσχη Σαμοθράκης. Λίγα χρόνια αργότερα, η λέσχη πήρε το όνομα Λουκία Ρικάκη, τιμώντας τη μνήμη της σκηνοθέτριας.
Παράλληλα έγιναν τα πρώτα βήματα για τη διοργάνωση μικρών συναυλιών. Το 2013, με αφορμή μια συνεργασία για συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα στο Εργοστάσιο, συζητήσαμε με τον αδελφικό μου φίλο Σταύρο Σταυράκη το ενδεχόμενο ενός κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, μουσικού φεστιβάλ στο οποίο θα ακούγαμε τη μουσική που μας κάνει να ονειρευόμαστε.