Το Parliament γεννήθηκε το 2014 μέσα σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσε η αγανάκτηση, οι αλληλοκατηγορίες, οι αγώνες και η στασιμότητα. Δεν ήταν ένα έργο που σχεδιάστηκε με απόσταση ή ψυχρό ορθολογισμό· ήταν μια ανάγκη. Μια ανάγκη επιβίωσης μέσα στο χάος.
Όταν ο Michael Kliën μετακόμισε στην Αθήνα, συνέβαινε η οικονομική κρίση του 2012 και η ελληνική κοινωνία βρισκόταν σε κατάσταση αποσύνθεσης. Η Ελλάδα έμοιαζε με βουνό πάνω στο οποίο δεν μπορούσαν πλέον να φυτρώσουν δέντρα. Οι συχνές διαδηλώσεις, στις οποίες λαμβάναμε μέρος και οι δυο μας έμοιαζαν στάσιμες και βίαιες. Μοιραζόταv μαζί μου τη σκέψη αυτής της δυαδικής πάλης ως μια σειρά από πρόβες για έναν εμφύλιο πόλεμο.
Ένιωθε τηv ανάγκη να δημιουργήσει μια κατάσταση που δεν θα συμμετείχε σε αυτή την παραφροσύνη, που θα επέτρεπε στους πολίτες να βρίσκονται εντός της κρίσης αλλά ταυτόχρονα να δημιουργήσουν κάτι που θα μπορούσε να υπερβεί τις αντίπαλες θέσεις στις οποίες είχαν οχυρωθεί.
Φανταζόταv ανθρώπους μέσα, πίσω και μεταξύ των διμοιριών της αστυνομίας και των διαδηλωτών, να κινούνται ανάμεσα στους αναρχικούς, να εισχωρούν στις γραμμές των σοσιαλιστών και των Τροτσκιστών, των κυβερνητικών υπαλλήλων, των περαστικών, των σουβλατζήδων, και των ανθρώπων σαν εμάς. Μέσα σε αυτή την τρέλα, θα διαισθάνονταν ο ένας την παρουσία του άλλου και θα συνδέονταν ξεπερνώντας όλα αυτά τα όρια έτσι ώστε να δημιουργήσουν μια νέα πραγματικότητα. Υπερευαίσθητα στοχαστικά σώματα, ανεμπόδιστα από τις στενές παρωπίδες της κατάστασης, μέσα από τα οποία γεννιέται κίνηση. Ένα πλέγμα από βαθιές σχέσεις που αντηχούν στον κόσμο.
Κάπου εκεί, γεννήθηκε η ιδέα. Όχι για να προσφέρει λύσεις. Αλλά για να προσφέρει χώρο. Χώρο όπου οι άνθρωποι, ακόμη και μες στην κρίση, θα μπορούσαν να βρεθούν μαζί. Όχι να συμφωνήσουν, αλλά να συνυπάρξουν. Οραματίστηκε ανθρώπους που κινούνται πίσω, ανάμεσα, εντός των αντίπαλων στρατοπέδων.
