Ηταν αρκετό το διάστημα που φλερτάριζα με την ιδέα ενός σόλο ταξιδιού. Πάντα είχα πάθος με τα ταξίδια. Όταν επισκέπτομαι ένα μέρος για πρώτη φορά, νιώθω μια ολοκλήρωση, μια απόλαυση στο να βλέπω νέα πράγματα, να γεύομαι νέες γεύσεις και να γνωρίζω κόσμο.
Δεν είμαι πάντα κοινωνική. Είμαι με τις μέρες μου και αναλόγως με τη διάθεσή μου. Ευτυχώς με το που πάτησα το πόδι μου στην Κούβα, η καρδιά μου χτύπησε δυνατά. Ένα χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου. Επιτέλους είχα φτάσει!
Ιανουάριος, αλλά το κλίμα θύμιζε καλοκαίρι. Ήλιος, ζέστη υποφερτή και ελαφριά υγρασία στην ατμόσφαιρα. Η μυρωδιά ήταν διαφορετική από της Ελλάδας. Κάτι μεταξύ ώριμων φρούτων και καλοκαιρινής βροχής.
Ήρθε να με πάρει ο οδηγός, όπως είχαμε συνεννοηθεί. Το ταξίδι μου ξεκινούσε. Κοιτούσα από το παράθυρο του ταξί τους φοίνικες, τα παλιά αυτοκίνητα, τον κόσμο να περιμένει στο πλάι του δρόμου, κτίρια ψηλά και πιο κάτω χαμόσπιτα. Έβλεπα έναν νέο κόσμο μπροστά μου. Ανυπομονούσα να κατέβω για να τα ζήσω όλα.
Από την τρίτη μέρα ξεκίνησα τις εκδρομές. Γνώρισα άλλους τουρίστες που ταιριάξαμε πολύ και τους συναντούσα και σε επόμενους προορισμούς. Σε κάθε μέρος που επισκεπτόμουν γνώριζα κόσμο που ταιριάζαμε, κάναμε εκδρομές μαζί, γελούσαμε, βγαίναμε, γίναμε φίλοι.
Η ζωή στην Κούβα είναι δύσκολη για τους κατοίκους της καθώς υπάρχει πολλή φτώχεια. Τέτοια που δεν έχουμε στην Ευρώπη. Μια επίσκεψη εκεί θα σου μάθει να εκτιμάς αυτά που έχεις αλλά θα σου μάθει και ότι τελικά δεν χρειάζεσαι πολλά. Μαθαίνεις με τα λίγα και τα ουσιαστικά. Μια ωραία εκδρομή, ένα όμορφο τοπίο, ένας χορός και ένα ήρεμο ηλιοβασίλεμα αρκούν για να χαμογελάσεις στη ζωή.
