Skip to content
Home » Πώς η Σαμοθράκη έγινε το χωριό μου πριν από είκοσι χρόνια

Πώς η Σαμοθράκη έγινε το χωριό μου πριν από είκοσι χρόνια

    Πώς η Σαμοθράκη έγινε το χωριό μου πριν από είκοσι χρόνια

    Published

    Πώς η Σαμοθράκη έγινε το χωριό μου πριν από είκοσι χρόνια

    Published
    Η ηθοποιός Βένια Σταματιάδη αφηγείται στο Short Stories ιστορίες από τις πρώτες φοιτητικές της διακοπές στη Σαμοθράκη που την έκαναν να αγαπήσει τόσο πολύ το νησί ώστε να στήσει εκεί ένα καλλιτεχνικό φεστιβάλ

    Οταν ήμουν μικρή ζήλευα τα παιδιά που περνούσαν τα καλοκαίρια στο χωριό τους. Στη φαντασία μου είχα πλάσει μια μικρή γη της επαγγελίας με ζουμερά ροδάκινα, καρπούζια κατακόκκινα, θάλασσες, παγωτά Σουλτάνα. Και πολλά παιδιά να τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ και να εξερευνούν δάση και εγκαταλειμμένα σπίτια, Ναι, σπίτια εγκαταλειμμένα ονειρευόμουν ως φαν της Enid Blyton, των Πέντε φίλων και της τζιτζιμπίρας.

    Όμως εγώ χωριό δεν είχα. Ούτε δάση ούτε ορδές παιδιών για να αλητεύω. Πέρασα τα ανήλικά μου καλοκαίρια ανάμεσα σε κατασκήνωση και ολιγοήμερες διακοπές με τη μαμά μου σε κάποιο Κυκλαδονήσι που τότε ήταν ακόμη κάπως ανθρώπινο. Ήταν ωραία αλλά –πώς να πω;–, δεν ήταν αυτό.

    Όταν έγινα 19, τη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, με μια φοιτητική παρέα πήραμε έναν χάρτη και βάλαμε μια πινέζα σε ένα ψηλό βουνό τριγυρισμένο από θάλασσα κάπου βόρεια. Η απόφαση είχε ληφθεί. «Φέτος πάμε Σαμοθράκη».

    Κανείς μας δεν είχε ξαναπάει. Κανείς μας δεν είχε ιδέα τι να περιμένει. Είχαμε ακούσει για κάτι καταρράκτες κάπου στο νησί και για πλατάνια. Αλλά στις πληροφορίες υπήρχε θολούρα. Φαινόμενο συνηθισμένο στην προ Google εποχή. Ύστερα από τεράστια ανάλυση σε ανύπαρκτα δεδομένα αποφασίσαμε να κλείσουμε δωμάτια στο λιμάνι. Στην Καμαριώτισσα. Κάπως σκεφτήκαμε ότι αυτό θα ήταν το κέντρο της ζωής τα καλοκαίρια στο νησί. Και σε αυτό το σημείο όσοι έχετε πάει έστω και μια φορά Σαμοθράκη θα έχετε βάλει τα γέλια!

    Πριν όμως φτάσουμε στα δωμάτιά μας, έπρεπε να φτάσουμε στο νησί. Πράγμα καθόλου αυτονόητο όταν ξεκινάς από την Αθήνα. Επιβιβαστήκαμε με τις βαλίτσες μας (μετράτε λάθη, ε;) στο τρένο στις 00.00 στον Σταθμό Λαρίσης –σε κουπέ για μια  δόση πολυτέλειας– και 13 ώρες μετά φτάσαμε Αλεξανδρούπολη. Νυσταγμένοι, ταλαιπωρημένοι, τσαλακωμένοι και ελαφρώς τσακωμένοι. Μπήκαμε στο πλοίο και δύο ώρες μετά φτάσαμε στο νησί.

    Εκείνη τη χρονιά διάλεξα το χωριό μου. Κι από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια και τα πλατάνια μου είναι ακόμη εκεί να κρατάνε το νήμα της πρώτης νιότης

    Η Καμαριώτισσα μας φάνηκε παράξενη. Χωρίς μπλε παράθυρα σε άσπρους τοίχους που μέχρι τότε για εμάς ήταν συνώνυμο της λέξης νησί. Πού ήταν οι παραλίες, τα νερά, τα δέντρα, οι καταρράκτες, οι παρέες; Πήγαμε για φαγητό και στη συνέχεια μη βρίσκοντας κάποιο μπαρ να χορτάσουμε αλκοόλ τα 19χρονα συκώτια μας, πήραμε μπίρες στο χέρι και καθίσαμε στο λιμάνι.

    Την επομένη πήραμε το λεωφορείο προς αναζήτηση καταρρακτών. Μας είπαν ότι υπήρχαν κάτι βάθρες –λιμνούλες σχηματισμένες από τα νερά των καταρρακτών δηλαδή– κοντά στο χωριό Θέρμα. Πήραμε λοιπόν το λεωφορείο και περνώντας από τον παραλιακό δρόμο, κατευθυνθήκαμε προς τη βόρεια μεριά του νησιού.

    Η βλάστηση άρχισε σταδιακά να πυκνώνει. Ο ήλιος πέρναγε ανάμεσα στα πλατανόφυλλα. Κάπου κάπου ξεφύτρωναν πηγές με τρεχούμενα νερά. Όταν πια φτάσαμε στο λιμάνι των Θέρμων, στρίψαμε δεξιά προς το καφενείο στο τέλος του ανηφορικού δρόμου και είδαμε τα δύο τεράστια πλατάνια που έριχναν σκιά πάνω από τις ξύλινες καρέκλες αλλά και την πηγή απ’ όπου γεμίζονταν βουνίσιο νερό τα παγούρια κι οι κανάτες. Τότε πια ξέραμε πως εδώ είμαστε. Πως εδώ ανήκουμε.

    Εκείνη τη χρονιά διάλεξα κι εγώ το χωριό μου. Και ήμουν τυχερή γιατί το διάλεξα μόνη μου. Κι από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια και τα πλατάνια μου και τα νερά μου είναι ακόμη εκεί να κρατάνε το νήμα της πρώτης νιότης.

    Για το χωριό μου λοιπόν μαζί με την Ελένη, τη «συγχωριανή» μου, στήσαμε το 2022 ένα φεστιβάλ το οποίο ονομάσαμε Ένα Φεστιβάλ στη Σαμοθράκη. Και φέτος που γίνεται τριών χρόνων είμαστε χαρούμενες που το βλέπουμε να μεγαλώνει όπως ακριβώς αξίζει σε αυτό τον τόπο. Ευχόμαστε να είμαστε εδώ για όσα περισσότερα χρόνια γίνεται και να κάνουμε όσα περισσότερα πράγματα γίνεται, μήπως και καταφέρουμε να αγγίξουμε κάποτε τη  μεγαλοσύνη αυτού του μαγικού θαλασσινού βουνού.

    •••

    Το Φεστιβάλ θα διεξαχθεί στη Σαμοθράκη από τις 21 έως τις 24.06.2024

    banner_300_250
    Picture of Venia Stamatiadi
    Η Βένια Σταματιάδη είναι ηθοποιός και καλλιτεχνική διευθύντρια του Ένα Φεστιβάλ στη Σαμοθράκη

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Ανάφη shorts stories γατες παιδια
    Short

    Τα παιδιά και οι γάτες που άλλαξαν την Ανάφη

    Ο καθηγητής πληροφορικής Νίκος Παπανικολάου εξιστορεί στο Short Stories πώς μαθητές Γυμνασίου στην Ανάφη έγιναν παράδειγμα για τους κατοίκους ενώ ήρθαν αντιμέτωπα με την κρατική αδιαφορία στο πρόβλημα των αδέσποτων ζώων