Η φωτογραφία που συνοδεύει αυτή την αφήγηση είναι από την Πόλη. Σε ένα από τα Πριγκιπονήσια της. Ανηφορίσαμε με τα παιδιά στον λόφο της Ελπίδας. Στην εμβληματική Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Περίπου 250 μαθητές και μαθήτριες από 18 σχολεία της Ελλάδας, της Πόλης, της Λευκωσίας, της Ίμβρου και του Γιοχάνεσμπουργκ. Και μαζί τους εκπαιδευτικοί, συγγραφείς, ποιητές, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι. Είναι η τελευταία μέρα των εργασιών του 8ου Διεθνούς Μαθητικού Συνεδρίου Λογοτεχνίας, αφιερωμένο στον ποιητή της ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσο.
Από την πρώτη μέρα στην Κωνσταντινούπολη σκεφτόμουν πως δεν θα μπορούσε να λείψει από τη σειρά των πρωτότυπων αυτών συνεδρίων που ξεκίνησαν στην Πόλη το 2012 ο ποιητής που, όπως έγραψε ο ίδιος, υπήρξε:
Ερωτευμένος πάντα με τα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα και τους ανθρώπους,
ερωτευμένος προπάντων με το κάλλος των καθάριων στοχασμών
και με το κάλλος των νεανικών σωμάτων.
Και πώς θα ήταν δυνατόν η ποίησή του να λείψει από το στόμα των νέων παιδιών που ταξίδεψαν φέτος στην Πόλη για να «συνομιλήσουν» μαζί του;
Στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης ζήσαμε από τις πιο συγκινητικές στιγμές του συνεδρίου, όταν οι μαθητές απήγγειλαν τον πιο αγαπημένο τους στίχο από το έργο του ποιητή που μελέτησαν και «φύτεψαν» στον λόφο της Ελπίδας σπαράγματα της ποίησής του.
Η θεματολογία του συνεδρίου στο Ζωγράφειο Λύκειο ήταν πολύπλευρη και είχε ήδη αποδειχτεί ιδιαιτέρως γόνιμη. Οι μαθητές έμπαιναν για τρεις μέρες στο ιστορικό σχολείο κρύβοντας εκπλήξεις στη φαρέτρα τους. Μελετώντας τη ζωή και το έργο του Γιάννη Ρίτσου, έγραψαν μονολόγους και ποιήματα που του αφιέρωσαν, έφτιαξαν μικρού μήκους ταινίες, σκηνοθέτησαν θεατρικά δρώμενα εμπνευσμένα από τη ζωή του, μελοποίησαν και τραγούδησαν Ρίτσο.
