Ποιο ήταν το πανθομολογούμενο μυστικό –άρα καθόλου μυστικό– της απήχησης ταινιών του John Hughes τη δεκαετία του 1980; Σπιντάτοι διάλογοι στην ιδιότυπη σλαγκ των 80s. Συγκρούσεις clean cut με motherfucker teenagers. Η Molly Ringwald να αποτυπώνει ακραία στο πρόσωπό της τα στάδια διαχείρισης του πένθους. Και η ποπ μουσική.
Μάλιστα αυτό το τελευταίο στοιχείο, είτε δήλωνες φαν των ταινιών του Hughes είτε όχι, δεν το προσπερνούσες αδιάφορα. Από τη διασκευή του Twist and shout στην ταινία Η πιο κουφή μέρα του Φέρι Μπιούλερ (Ferris Bueller’s day off, 1986) έως τον χοροκινητικό συγχρονισμό των χειλιών του John Cryer στο Try a little tenderness του Otis Redding στα Δεκαέξι κεράκια (Sixteen candles, 1984) o Hughes ήξερε τον τρόπο να αναδεικνύει ποπ επιτυχίες.
Απόδειξη; Πολλές. Το If you were here των The Thompson Twins στο Sixteen candles. Αλλά και το Pretty in pink των The Psychedelic Furs’ στην Κουκλίτσα με τα ροζ (Pretty in pink, 1986) ή το Don’t you (forget about me) των Simple Minds στο The breakfast club (1985). Των Simple Minds;
Όχι ακριβώς, αφού εμπνευστές του τραγουδιού ήταν ο μουσικός παραγωγός Keith Forsey και ο Steve Schiff, κιθαρίστας και συνθέτης στην μπάντα της Nina Hagen. Όταν ο Forsey έγραψε το Don’t you (forget about me), είχε στον νου του να το προτείνει στους Simple Minds. Πράγμα που έκανε. Όμως όταν προσέγγισε τον τραγουδιστή τους Jim Kerr, εκείνος του ξεκαθάρισε ότι παίζουν μόνο δικά τους τραγούδια.
Στη συνέχεια απευθύνθηκε στον Bryan Ferry, τον Billy Idol, τον Cy Curnin των Fixx και στην Chrissie Hynde των Pretenders. Η Hynde εκείνο τον καιρό παντρεύτηκε με τον Jim Kerr. Όλοι (ανάμεσά τους και η Hynde) απάντησαν αρνητικά στον στιχουργό.
