Skip to content
Home » Το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα του ’80, το περιοδικό «Αμφί» και το ΑΚΟΕ

Το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα του ’80, το περιοδικό «Αμφί» και το ΑΚΟΕ

    Το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα του ’80, το περιοδικό «Αμφί» και το ΑΚΟΕ

    Published

    Το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα του ’80, το περιοδικό «Αμφί» και το ΑΚΟΕ

    Published
    Ο Ιωσήφ Βαρδάκης γράφει στο Short Stories για την ανάγκη που τον οδήγησε στη δημιουργία του ντοκιμαντέρ «ΑΚΟΕ/ΑΜΦΙ: Η ιστορία μιας επανάστασης (Να κοιμάμαι στο στήθος του...)»

    Ημουν στην εφηβεία, στο Ρέθυμνο. Πρέπει να ήταν 1984. Ήμουν 18 χρόνων. Πάλευα να καταλάβω ποιος είμαι. Ήξερα ήδη πως ερωτευόμουν αγόρια. Δεν ένιωθα ενοχές γι’ αυτό. Αν κι ήξερα πως «δεν κάνει».

    Όμως ήταν μια τόσο φυσιολογική εξέλιξη της ζωής μου. Δεν θυμάμαι ποτέ να νομίζω ότι ερωτεύομαι κορίτσι. Θυμάμαι να προσπαθώ εκείνα τα χρόνια να βγω ραντεβού με κορίτσια. Είχα φιλήσει δυο τρία. Είχα κάνει σεξ με ένα. Όμως όταν φιλήθηκα για πρώτη φορά με έναν συμμαθητή μου, θυμάμαι να νιώθω το πρόσωπό μου ερεθισμένο την επόμενη μέρα από τα γένια του, να χτυπάει η καρδιά μου σαν να επρόκειτο να σπάσει το στήθος μου και να σκέφτομαι αυτό πρέπει να είναι ο «έρωτας» που λένε!

    Δεν υπήρχε ποτέ μέσα μου καμιά αμφιβολία. Κι όταν δέχτηκα τις πρώτες επιθέσεις από συμμαθητές μου –κράξιμο κυρίως–, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να περάσω στην αντεπίθεση.

    Και είναι πια 1984. Είμαι 18. Έχω μόλις πάρει δίπλωμα οδήγησης και οδηγώ το αυτοκίνητο της μάνας μου. Μπαίνει στο αυτοκίνητο ο φίλος μου ο Λευτέρης. Τρία τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μου, στα μάτια μου συνειδητοποιημένος gay. Ακουμπάει στο κάθισμα ένα τεύχος του περιοδικού Αμφί. Θυμάμαι να το ξεφυλλίζω τρελαμένος. Και φωτογραφίες με ημίγυμνους και πολιτικά κείμενα και ειδήσεις… και υπάρχουν κι άλλοι; Είμαστε πολλοί!

    Έναν χρόνο αργότερα, στην Αθήνα, ένας άλλος φίλος μου, ο Κώστας, μου λέει «έλα μαζί μου» και με οδηγεί στο υπόγειο στην οδό Ζαλόγγου. Στα γραφεία του ΑΚΟΕ, του Aπελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλοφίλων Ελλάδας. Δεν ήταν μόνο το περιοδικό που με καθόρισε – όπως και πολλούς ακόμη της γενιάς μου. Τώρα ήταν κι ένας χώρος, ήταν φίλοι, ήταν μια οικογένεια.

    Πέρασαν τα χρόνια. Κάποιοι έφυγαν από κοντά μας. Κάποιοι είναι ακόμη εδώ. Η μνήμη έγινε ασαφής. Πολλοί που ίσως να θυμούνταν έφυγαν. Κι εμείς ξέραμε μόνο χοντρικά τι είχε γίνει, πώς είχαν αρχίσει όλα.

    Σ’ εμένα είχε πέσει ο κλήρος να κάνω την εισαγωγή στην εποχή εκείνη. Ήθελα να βρω τα πάντα. Ήθελα να δώσω στη νεότερη γενιά την ιστορία της

    Ξέραμε τα ονόματα του Λουκά Θεοδωρακόπουλου, του Ανδρέα Βελισσαρόπουλου. Την Μπέττυ Βακαλίδου, τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο. Είχα γνωρίσει κάποτε και τον Λουκά και είχαμε γίνει φίλοι.

    Ήξερα πως οι νεότεροι είχαν, στην καλύτερη περίπτωση, μόνο μια γενική, θαμπή εικόνα για το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα της δεκαετίας του 1980. Τόλμησα να κάνω πρόταση στο πρόγραμμα επιχορήγησης ταινιών που έβγαλε το υπουργείο Πολιτισμού την περίοδο του covid.

    Όταν εγκρίθηκε, ένιωσα το βάρος της ευθύνης. Σ’ εμένα είχε πέσει ο κλήρος να κάνω την εισαγωγή στην εποχή εκείνη. Ήθελα να βρω τα πάντα. Με όσο μεγαλύτερη ακρίβεια. Ήθελα να δώσω στη νεότερη γενιά την ιστορία της.

    Έκανα την έρευνα με αγάπη και ευθύνη και με την ίδια αγάπη και αίσθηση ευθύνης δούλεψα μέχρι το τέλος. Είμαι τυχερός γιατί η ταινία μιλάει σε οποίους τη βλέπουν. Δούλευα 30 χρόνια στο θέατρο και ξέρω πως συχνά η φροντίδα και η αγάπη που βάζει κανείς σε ένα έργο δεν αρκεί.

    Είναι ένα μαγικό συστατικό που είτε συμβαίνει είτε όχι. Είναι μεγάλη λύπη όταν σε δουλειές που έχουν γίνει με φροντίδα, το μαγικό συστατικό δεν εμφανίζεται. Και είναι ατελείωτη χαρά όταν αυτό το κρυφό συστατικό εμφανίζεται.

    Αλλά η ταινία είναι μια ταινία. Και η ιστορία είναι μια ιστορία. Μια ιστορία από τις πολλές. Το θέμα είναι να συνεχίσουμε να γράφουμε την ιστορία μας περήφανα. Με διαρκή επαγρύπνηση. Γιατί αν κάτι θα έπρεπε να έχουμε μάθει πια είναι πως τίποτε δεν είναι δεδομένο. Πως όσα έχουν κερδηθεί μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να χαθούν. Δεν θα τα αφήσουμε.

    •••

    Η ταινία «ΑΚΟΕ/ΑΜΦΙ: Η ιστορία μιας επανάστασης (Να κοιμάμαι στο στήθος του…)», η οποία κέρδισε το βραβείο κοινού στο 25ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης το 2023, θα προβληθεί την Τρίτη 26.03.2024, στο πλαίσιο της Ημέρας Ελληνικού Κινηματογράφου, στην Αθήνα, στον κινηματογράφο Άστορ στις 17.15, και την Αίγινα, στον κινηματογράφο Τιτίνα στις 21.15.

    banner_300_250
    Picture of Ιωσήφ Βαρδάκης
    Ο Ιωσήφ Βαρδάκης είναι σκηνοθέτης

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Κωσταντή ομοφυλοφιλια γαμος short stories
    Short

    Ο Κωσταντής που αποκαλούσαν «τοιούτο» και ο γάμος του με την Ποτούλα

    Η Φωτεινή Σαφλαγιούρα μεταφέρει στο Short Stories την ιστορία του Κωσταντή που αν και ομοφυλόφιλος παντρεύτηκε τη συγχωριανή του από ευγνωμοσύνη γιατί τον είχε φροντίσει ύστερα από τον άγριο ξυλοδαρμό του από τους ταγματασφαλίτες

    Trimmi_μια οικογένεια-me-dyo-mamades
    Short

    Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια οικογένεια με δυο μαμάδες

    Η Κατερίνα Τρίμμη, μέλος των Οικογενειών Ουράνιο Τόξο, γράφει στο Short Stories για την προσωπική της εμπειρία ως μαμά, λίγες μέρες πριν από την ψήφιση του νόμου που θα αναγνωρίσει, έστω και λειψά, την ύπαρξη ομόφυλης γονεϊκότητας