Σεράγεβο, Μάρτιος του 1996. Ο εθνικισμός σε «διδάσκει» να είσαι περήφανος για πράγματα που ποτέ ο ίδιος δεν έκανες και να μισείς ανθρώπους που ποτέ δε γνώρισες. Ο πόλεμος της Βοσνίας είχε λήξει. Η μια πόλη μετά την άλλη άλλαζαν διοίκηση με βάση τη Συμφωνία του Ντέιτον (Dayton Peace Agreement).
Πλησίαζε η μέρα που θα άλλαζε διοίκηση και στο προάστιο του Σεράγεβο Ilidža. Μια Βόσνια φίλη, η 25άχρονη τότε Amela Fako, με ρωτάει αν μπορώ να την πάω με το αμάξι μέχρι την Ilidža. Ήθελε να δει το σπίτι της οικογένειάς της.
Από το σπίτι αυτό είχαν εκδιωχθεί από Σέρβους παραστρατιωτικούς της ομάδας Beli Orlovi (Λευκοί Αετοί), που εποίκησαν την πόλη της τον Απρίλιο του 1992. Τότε η οικογένεια Fako κατάφερε την ύστατη στιγμή να διαφύγει και να βρει καταφύγιο σε συγγενικό σπίτι στο πολιορκημένο Σεράγεβο. Το σπίτι είχε εκκενωθεί λόγω της ανταλλαγής πληθυσμών.
Την επόμενη μέρα την οδήγησα στην Ilidža. Βρεθήκαμε μπροστά στο σπίτι της. Με την πρώτη ματιά βλέπω ότι το σπίτι δεν έχει πόρτα και κούφωμα. Προχωρώντας βλέπουμε ένα σπίτι χωρίς ίχνος επίπλων. Είχαν πάρει το ξύλινο παρκέ του σαλονιού, τους ηλεκτρικούς διακόπτες και τις πρίζες ρεύματος από τους τοίχους. Όπως και τις πόρτες από τα ντουλάπια των δωματίων. Είχε μείνει ένα άδειο κουφάρι.
Ανεβαίνοντας στον όροφο βρίσκουμε ένα παλιό αρκουδάκι με ένα πόδι το οποίο η Amela είχε από τότε που ήταν παιδί. Στον τοίχο ήταν κρεμασμένη μια φωτογραφία. Η ανατριχίλα που μου προκάλεσε η φωτογραφία είναι απερίγραπτη.
Η Amela, σαστισμένη, την παίρνει στα χέρια της. Δεν έχει δύναμη να αντιδράσει. Την παρατηρεί σοκαρισμένη. Προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Ήταν μια φωτογραφία μέσα σε κάδρο, τραβηγμένη το 1970, μπροστά στο ξενοδοχείο Austria στην Ilidža. Απεικονιζόταν όλη η οικογένεια Fako: ο πατέρας, η μητέρα, ο μικρός αδελφός και η Amela.