Skip to content
Home » Τα παιδιά δολοφόνοι της Λιβερίας και ο μουσακάς από κρέας πιθήκου

Τα παιδιά δολοφόνοι της Λιβερίας και ο μουσακάς από κρέας πιθήκου

    Τα παιδιά δολοφόνοι της Λιβερίας και ο μουσακάς από κρέας πιθήκου

    Published

    Τα παιδιά δολοφόνοι της Λιβερίας και ο μουσακάς από κρέας πιθήκου

    Published
    Η Λαμπρινή Θωμά γράφει στο Short Stories για την επώδυνη εμπειρία της όταν το 1996 επισκέφτηκε το καταφύγιο που έχει δημιουργήσει ένας ιερέας της Θεολογίας της Απελευθέρωσης για τα παιδιά δολοφόνους της Λιβερίας

    Πῶς ᾄσωμεν τήν ᾠδήν Κυρίου ἐπί γῆς ἀλλοτρίας;

    (Μα πώς να τραγουδήσουμε τις ωδές του Κυρίου σε ξένη γη;)

    Ψαλμός 136,4

    1996, στα σύνορα Λιβερίας – Ακτής Ελεφαντοστού. Με τον Γιώργο Καπλάνη από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα επισκεπτόμαστε το ορφανοτροφείο – σχολείο – καταφύγιο που έχει δημιουργήσει ένας Αργεντινός ιερέας της Θεολογίας της Απελευθέρωσης. Εκεί κατέληγαν πολλά παιδιά δολοφόνοι. Παιδιά κάτω των 14 χρόνων που έχουν εκπαιδευτεί στα όπλα, έχουν δολοφονήσει, έχουν εκτελέσει εν ψυχρώ, έχουν υπακούσει τις πιο ωμές και αναίτιες εντολές. Κορίτσια και αγόρια.

    Ήταν δύο οι λόγοι που πήγαμε. Ο ένας η δημοσιογραφική αποστολή μου και ο δεύτερος ότι μας είχε κατασχέσει την κάμερα ο διοικητής της περιοχής. Σπουδαγμένος στο Παρίσι, είχε βαθύ (και δίκαιο;) μίσος για τους Δυτικούς. Το Ρωμιός δεν του έλεγε τίποτε. Άσε που παραείμαι άσπρη για να με πιστέψει για οτιδήποτε.

    Αφού μας πρόσβαλε δεόντως, μας ανακοίνωσε ότι δεν επέτρεπε να γυρίσουμε τίποτε και πήρε την κάμερα από τον εμβρόντητο κάμεραμαν. Στη διαπίστωσή μου ότι αυτό ήταν απαράδεκτο απάντησε: «Έτσι μου φέρονταν κι εμένα στο Παρίσι». Πίστευε ότι μιλούσα για την αγένειά του και όχι για την κάμερα.

    Ο παπα-Στέφανος Εστεμπάν του ορφανοτροφείου είχε κάμερα, ερασιτεχνική αλλά διαθέσιμη. Του είχε  μιλήσει ο Γιώργος, είχε πει ότι θα μας τη δώσει. Ξεκινήσαμε με τη συνέντευξή του και τη συνέντευξη δύο των παιδιών, που ήταν σε θέση να μιλήσουν με άνθρωπο για όσα έζησαν. Για το γεγονός ότι τους στράτευσαν οι αντάρτες που δολοφόνησαν τους γονείς τους μπρος στα μάτια τους. Ότι έγιναν παιδιά δολοφόνοι, σκότωσαν γονείς άλλων εν ψυχρώ και έκαναν δολοφόνους τα παιδιά τους.

    Τον παπούλη τον θυμάμαι 45άρη, εύσωμο, γλυκό και γελαστό. Μια κουβέντα, που τα έχει σκεπάσει όλα τα άλλα, έχει μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου. Πως η μεγαλύτερή του χαρά ήταν όταν κάποιο από τα παιδιά του έβρεχε τη νύχτα το κρεβάτι του.

    Η μεγαλύτερη χαρά ήταν όταν κάποιο από τα παιδιά του έβρεχε τη νύχτα το κρεβάτι του. Γιατί τότε ήξερε πως ο δολοφόνος εγκατέλειπε το παιδικό κορμάκι

    Γιατί τότε ήξερε πως ο δολοφόνος εγκατέλειπε το παιδικό κορμάκι για να χωρέσει πάλι το παιδί.

    Στους αποχαιρετισμούς, μισοαστεία μισοσοβαρά, ο Γιώργης είπε ότι μου είχε ζητήσει να κάνω μουσακά που τόσο του είχε λείψει· καιρό μακριά από την πατρίδα. Ο παπούλης χαμογέλασε. Είπε ότι δεν είχε φάει ποτέ του μουσακά και πως ήθελε να τον καλέσουμε. Και ξαφνικά ο μουσακάς φωτίστηκε άλλο φως και έγινε πράξη σπουδαία και τελεία.

    Το άλλο πρωί με την οικονόμο των γιατρών πήγαμε στην υποτυπώδη αγορά των άδειων πάγκων και των τριών τεσσάρων αγαθών. Να βρούμε εκεί όσα χρειάζονται για τον μουσακά. Ε κι αν χρειάζονταν μια δυο αντικαταστάσεις υλικών, θα τα καταφέρναμε. Σιγά το πράγμα. Μια δυο αντικαταστάσεις…

    Θα δεις τη συνταγή. Όμως, ναι, ήταν κάτι σα μουσακάς, ήταν η παρέα από τις ομορφότερες της ζωής μου και κανείς δεν παραπονέθηκε. Ίσα ίσα. Κοινωνία και χαρά στον πιο ζοφερό τόπο που επισκέφτηκα ποτέ. Κι ας με στοιχειώνει ακόμη.

    Μουσακάς Λιβερίας

    Υλικά για τον κιμά: Κρέας πιθήκου χ/ο πολύ ψιλοκομμένο, κρεμμύδι και σκόρδο ψιλοκομμένα, ντοματάκια κονσέρβα, λάδι, αλάτι, πιπέρι

    Υλικά για τα λαχανικά: Τρεις λευκές περιπουμελιτζάνες Αφρικής, δυο μεγάλα γιαμ, λάδι, αλάτι, πιπέρι

    Υλικά για την μπεσαμέλ: Βούτυρο (νομίζω γκι, του ινδικού τύπου), αλεύρι, γάλα καρύδας, αλάτι

    Εκτέλεση: Κάνε ό,τι σε φωτίσει ο θεός. Καλή καρδιά και θα τρώγεται με ευχαρίστηση.

    ΥΓ.: Τα θυμήθηκα το ξημέρωμα. Εξομολογούμαι για να μπορέσω να ξαναγελάσω. Καίνε τα χέρια μου, στιγμές δεν τα νιώθω. Στη φωτογραφία ο τόπος που γινήκαν όλα αυτά και η παραλία Τοχολού ή Παράδεισος τρία κλικ αριστερά από την κόλαση, όπου με περιμένει η καλύβη μου, μόλις μπει ίντερνετ. Αυτή η ιστορία όμως άλλη φορά.

    Picture of Λαμπρινή Θωμά
    Η Λαμπρινή Θωμά είναι δημοσιογράφος

    Κεντρική φωτογραφία
    Από το προσωπικό αρχείο της Λαμπρινής Θωμά

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES