Skip to content
Home » Στην Τυφλίδα του ’90: Σφαίρες, βότκα και αλληλεγγύη

Στην Τυφλίδα του ’90: Σφαίρες, βότκα και αλληλεγγύη

    Στην Τυφλίδα του ’90: Σφαίρες, βότκα και αλληλεγγύη

    Published
    Αρχές των 90s: η Λαμπρινή Θωμά (στο κέντρο) με τους Πόντιους συνεπιβάτες του λεωφορείου Θεσσαλονίκη – Τυφλίδα ανοίγουν τον δρόμο μετά την ανατροπή φορτηγού με αναψυκτικά

    Στην Τυφλίδα του ’90: Σφαίρες, βότκα και αλληλεγγύη

    Published
    Αρχές των 90s: η Λαμπρινή Θωμά (στο κέντρο) με τους Πόντιους συνεπιβάτες του λεωφορείου Θεσσαλονίκη – Τυφλίδα ανοίγουν τον δρόμο μετά την ανατροπή φορτηγού με αναψυκτικά
    Η δημοσιογράφος Λαμπρινή Θωμά αναπολεί στο Short Stories το κλίμα που επικρατούσε στην πρωτεύουσα της Γεωργίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν βρέθηκε εκεί σε δημοσιογραφική αποστολή

    Διαβάζω για τη σημερινή Τυφλίδα (Τμπλίσι) – μια πόλη άλλη από αυτήν όπου έζησα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ακόμη πιο όμορφη τώρα. Σήμερα ήρεμη κυλάει κι εκείνη δίπλα στο ποτάμι της. Και χαίρομαι και εύχομαι.

    Όταν ήμουν εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ακούγονταν σφαίρες τα βράδια – οι αιτίες ήταν ο πόλεμος και τα μεθύσια. Το ψωμί ήταν λιγοστό, τα λαχανικά και η βότκα μπόλικα. Ακόμη πτήσεις από την Ελλάδα δεν υπήρχαν. Πήγαμε με το λεωφορείο εγώ και οι Πόντιοι που ανέβαιναν για να ψωνίσουν προκειμένου να φέρουν στη Θεσσαλονίκη εκείνες τις σοβιετικές ομορφιές: μηχανές και τηλεσκόπια και πορσελάνες και ζωγραφιστά στο χέρι ξυλόγλυπτα και παράσημα και φωτογραφίες ενός κόσμου που κατέρρεε.

    Και στον δρόμο –πόσες ώρες– και στην Τυφλίδα προστάτες μου ήταν οι Πόντιοι, αλλά συμπότες μου οι Γεωργιανοί. Τι ποτήρια και τι ιεροτελεστίες με το ποτό.

    Να μην τα πολυλογώ όμως. Πήγαν καλά τα ρεπορτάζ και άνοιγε και ο αεροπορικός δρόμος της επιστροφής. Η πρώτη πτήση έβερ Τυφλίδα – Θεσσαλονίκη θα έφευγε και είχα εισιτήριο. Μόνο που φτάνοντας για το αεροπλάνο μάθαμε ότι υπήρχε πρόβλημα και μάλλον δεν θα έφευγε για τουλάχιστον μια μέρα.

    Στο αεροδρόμιο ήμασταν μόνο δυο ξένοι, εγώ και ένας Καναδός αρχαιολόγος που έψαχνε αν έφτασαν τα βήματα του Μεγαλέξανδρου ως εδώ. Πριν τον βρω και γίνουν οι ώρες της αναμονής μάθημα, κάθισα στο μπαρ να περιμένω. Στολές τριγύρω, έφευγαν και γύριζαν από το μέτωπο. Ο μεταφραστής μου έτρεχε να δει αν η πτήση θα έφευγε, τουλάχιστον την άλλη μέρα, κι εγώ έπινα ένα τσάι.

    Ήταν δίπλα μια παρέα με έναν φαντάρο, ένα παιδί, το παιδί που έφευγε. Μες στην ησυχία μου και στις φωνές τους ήρθαν κοντά. Ήρθε ο φαντάρος δηλαδή και προσπαθούσε να με κάνει να πιώ βότκα. Το ποτήρι, πλαστικό, μπροστά, γεμάτο. «Πιες». Δεν καταλάβαινα γιατί κι αρνήθηκα δυο τρεις φορές.

    Δέχτηκα υπό την απειλή όπλου: έπρεπε να πιουν όλοι στο να γυρίσει ζωντανός, μου εξήγησε ο μεταφραστής μου όταν επιτέλους επέστρεψε

    Αρνήθηκα με το καλό – με το καλό αυτοί δηλαδή. Το αγόρι που έφευγε στο μέτωπο είδε κι αποείδε και έβαλε μπροστά τα μεγάλα μέσα. Δέχτηκα υπό την απειλή όπλου: έπρεπε να πιουν όλοι στο να γυρίσει ζωντανός, μου εξήγησε ο μεταφραστής μου όταν επιτέλους επέστρεψε.

    Αυτό που γινόταν στο σπίτι, όλοι μαζί να τον αγκαλιάσουν και να του ευχηθούν να γυρίσει ακέραιος, έπρεπε να γίνει και στο μπαρ του αεροδρομίου, γιατί η κοινωνία δεν με βλέπει άγνωστη την ώρα της αγωνίας, του πόνου της, όπως δεν με έβλεπε και στις ώρες της κοινής χαράς γύρω από το τραπέζι.

    Στη φωτογραφία φαινόμαστε εγώ και οι σύντροφοι Πόντιοι που καθαρίζουμε τον δρόμο για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας – είχε ανατραπεί το φορτηγό με τις κοκακόλες και κράτος δεν υπήρχε. Υπήρχε μόνο κοινωνία.

     

    Picture of Λαμπρινή Θωμά
    Η Λαμπρινή Θωμά είναι δημοσιογράφος

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Isavella Bertnan_to-paidiko-chamogelo-pou-enose-ta-dyo-misa-tis-kardias-mou-algeri-kai-gaza
    Short

    Το παιδικό χαμόγελο που ένωσε τα δύο μισά της καρδιάς μου: Αλγέρι και Γάζα

    Η φωτογράφος Ισαβέλλα Μπερτράν γράφει στο Short Stories για το ταξίδι της, τον περασμένο Οκτώβρη, στο Αλγέρι, που συνέπεσε με το αιματοκύλισμα στη Γάζα γεννώντας της ανάμικτα συναισθήματα αλλά και ακλόνητη αίσθηση ελπίδας

    παιδιά δολοφόνοι tis-liverias-kai-o-mousakas-apo-kreas-pithikou
    Short

    Τα παιδιά δολοφόνοι της Λιβερίας και ο μουσακάς από κρέας πιθήκου

    Η Λαμπρινή Θωμά γράφει στο Short Stories για την επώδυνη εμπειρία της όταν το 1996 επισκέφτηκε το καταφύγιο που έχει δημιουργήσει ένας ιερέας της Θεολογίας της Απελευθέρωσης για τα παιδιά δολοφόνους της Λιβερίας