Υπό τον φόβο των κινητοποιήσεων στην Κωνσταντινούπολη, από το πρωί κιόλας, η Ιστικλάλ και η πλατεία Ταξίμ θύμιζαν απόρθητο φρούριο. Κάθε στενό ήταν γεμάτο κιγκλιδώματα και αστυνομικούς σε κάθε γωνιά.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Στα ελάχιστα μαγαζιά που παρέμεναν ανοιχτά δεν έβλεπες πολίτες ή τουρίστες – μόνο αστυνομικούς. Να κάθονται στα καφέ, στα φαγάδικα. Σαν μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, όπου οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν καταλάβει την πόλη και οι 20 εκατομμύρια κάτοικοί της είχαν εξαφανιστεί.
Μετ’ εμποδίων –κυριολεκτικά– έφτασα στο λιμάνι του Karaköy. Η αίσθηση ήταν σαν μεγαλούπολη την περίοδο του lockdown. Ή, πιο γνώριμα, σαν την Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο.
Στον Κεράτιο, εκεί όπου κάθε φορά που τον αντικρίζεις απορείς πώς δεν συγκρούονται όλα αυτά τα καΐκια, καραβάκια και πλοία, επικρατούσε απόλυτη νηνεμία. Η μόνη κίνηση ήταν των δεμένων σκαφών που έτρεμαν ελαφρά από τον αέρα.
Η Γέφυρα του Γαλατά, συνήθως πνιγμένη από κόσμο που ψαρεύει, είχε επιτέλους χώρο να αναδείξει τα φιλοτεχνημένα κιγκλιδώματά της.
Όσες ώρες κι αν περιπλανήθηκα στα σχεδόν ερημωμένα στενά του Eminönü, ήμουν βέβαιη πως δεν είχα περάσει σύνορα. Κι όμως, όταν έπεσε η νύχτα και θέλησα να επιστρέψω μέσω της γέφυρας, βρέθηκα μπροστά σε ένα μπλόκο της αστυνομίας που έκανε έλεγχο ταυτοτήτων!
