Σεπτέμβριος 1984, μονοθέσιο δημοτικό σχολείο Χριστού Ραχών Ικαρίας.
Ο χώρος. Μία ξυλόσομπα, ένα τεράστιο τραπέζι για έδρα και τρεις σειρές από ξύλινα μονοκόμματα πράσινα θρανία. Σε κάθε σειρά δύο τάξεις.
Δεν ήμασταν σίγουροι σε ποια τάξη ανήκουμε και πολλές φορές ούτε ο ίδιος ο δάσκαλος. Ξέραμε όμως τη σειρά μας. Έτσι κάθε δύο χρόνια που αλλάζαμε σειρά λυνόταν η απορία για όλους.
Ο δάσκαλος. Θα μπορούσα να περιγράψω τον δάσκαλό μου ως εξής: εφημερίδα Σαμιακόν Βήμα. Έβλεπα το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο της εφημερίδας που διάβαζε την ώρα του μαθήματος. Από το κέντρο της ανέβαινε ο καπνός από το τσιγάρο του. Η τελική εικόνα έμοιαζε με ένα καραβάκι μες στην αίθουσα.
Σε συνδυασμό με το πακέτο από τα τσιγάρα του, που είχαν επάνω ένα ζωγραφιστό καραβάκι, ήμουν πεισμένη ότι ο δάσκαλός μας ήταν καράβι. Στη θέα αυτού του καραβιού λοιπόν έλεγες μάθημα. Συνήθως διαβάζοντας το ανοιγμένο βιβλίο σε οποιαδήποτε τυχαία σελίδα.
Ημερήσιο πρόγραμμα. Έως τις 9.00 είχαμε μαζευτεί όλοι.
Υποχρέωσή μας ήταν να φέρνουμε ξύλα για τη σόμπα και να σηκώνουμε το χέρι μας για να πάμε στο «μέρος».
Είχαμε δύο διαλείμματα. Το μεγάλο 90 λεπτά και το μικρό 30. Στο διάλειμμα μπορούσαμε να πάμε στα μακρινά εγκαταλειμμένα σπίτια του χωριού, να λερωθούμε, να πάμε σπίτι να αλλάξουμε ρούχα, να γυρίσουμε και να έχουμε ακόμη χρόνο για παιχνίδι.
Στις 14.00 περίπου σχολούσαμε όλες οι τάξεις συγχρόνως για να μην υπάρχουν αδικίες. Η κούραση από το παιχνίδι μας οδηγεί κατευθείαν στα σπίτια μας.
Σεπτέμβρης 1988, καινούργιος δάσκαλος.
Ο χώρος. Αποφασίζει ότι θα αντικαταστήσει τα παλιά θρανία με καινούργια. Τον παρακαλούμε να μην το κάνει. Θέλουμε τα παλιά που μας διευκολύνουν να τρώμε κρυφά την ώρα του μαθήματος. Την ημέρα που έρχεται το φορτηγό με τα νέα θρανία καταρρέουμε. Πώς τόλμησε να το κάνει;
