Το 2007 βρεθήκαμε κι εμείς στη λάθος μεριά της ιστορίας, όπως το λένε τώρα. Ένα τηλεφώνημα αργά το βράδυ, ένα χωρίς ελπίδα τρέξιμο μέχρι το νοσοκομείο. Ένα λυπούμαστε πολύ και…
Τίτλοι τέλους. Ο Κωνσταντής δεν είναι πια εδώ. Δεν θα ξανάρθει στο σπίτι ούτε θα ξαναπαίξει μουσική. Δεν θα τον ξαναγκαλιάσουμε, δεν θα ξαναγκαλιάσει, δεν θα ξαναδούμε το χαμόγελό του. Ο Κωνσταντής δεν θα ζήσει. Τριάντα χρονώ για πάντα.
Παραβίαση κόκκινου, υπερ-υπερβολική ταχύτητα, πλαγιομετωπική σύγκρουση. Θύμα ο συνοδηγός, ο Κωνσταντής.
Μετά τα καθιερωμένα: «Μη λέτε είστε, ήσασταν ο πατέρας», να θέλει να ομολογήσω η πρόεδρος. Απηύθυνε και λόγο παρήγορο στη μητέρα του, τη σύντροφό μου. «Τι θέλετε κυρία μου, πλημμέλημα δικάζουμε…».
Ένοχος με αποκλειστική υπαιτιότητα ο δράστης. Δεκαοχτώ μήνες με αναστολή. Είτε έξω από τα επείγοντα του νοσοκομείου είτε μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου αισθάνεσαι το ίδιο. Μόνος και ξένος. Ξένος και μόνος.
Η ιστορία αυτή είναι η δική μας. Αλλά είναι ταυτόχρονα δεκάδες χιλιάδες ταυτόσημες ή με μικροδιαφορές ιστορίες ανθρώπων που ζουν σ’ αυτή τη χώρα. Μια χώρα από τις ελάχιστες στον κόσμο που εξακολουθεί να αποκαλεί «ατυχήματα» τα τροχαία. Το έχει απορρίψει όχι μόνο ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, αλλά και ο ΟΗΕ, ακόμα και η Παγκόσμια Τράπεζα, που επιμένουν πως τα τροχαία είναι προβλέψιμα. Άρα μπορούν να προληφθούν.
Η δημιουργία του SOS Τροχαία Εγκλήματα ήρθε να ενώσει τα βιώματα και τις αγωνίες αρχικά τριάντα οικογενειών, που σήμερα έχουν φτάσει τις εκατόν πενήντα. Ξεκινήσαμε πολύ λίγοι, ούτε δέκα άτομα, από τη μη κερδοσκοπική YouAreWhatUDo-Kostas Kouvidis που φτιάξαμε αρχικά, από την Πρωτοβουλία ενάντια στην Παράνομη Υπαίθρια Διαφήμιση, που θέριζε ζωές τότε, και άλλοι.
Με το κάλεσμα «Η σιωπή τελείωσε» τον Νοέμβρη του 2009 πραγματοποιήσαμε για πρώτη φορά στην Αθήνα εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Συγκρούσεων.
