Η σχέση μου με το Σκαρίμπα υπήρξε πάντοτε αμήχανη. Δεν είχα διαβάσει σχεδόν τίποτα δικό του στην νεότητα, ενώ στη φοιτητική ζωή με κέρδισαν άλλα αναγνώσματα. Αλλά και στην ύστερη ωριμότητα δεν κατάφερα να ολοκληρώσω κανένα του βιβλίο, χωρίς τον απαιτούμενο ψυχαναγκασμό, που ενίοτε εμφανίζουμε εμείς οι φιλόλογοι. Εν ολίγοις και εν πάση ειλικρινεία, το σκαριμπικό σύμπαν δεν με είχε κερδίσει. Παρέμενε άγνωστο, περίεργο, μυστηριώδες…
Τον περασμένο χειμώνα, με αφορμή το έτος Σκαρίμπα, ήρθε από το σύλλογο φίλων Γιάννη Σκαρίμπα η πρόταση για συνεργασία με την ΕΛΜΕ. Σκέφτηκα πως αυτή είναι μια ευκαιρία να (ξανα)γνωριστούμε με τον ιδιόρρυθμο ξενομερίτη, που ένιωθε πιο Χαλκιδαίος από τους Χαλκιδαίους. Αλλά και να ξανασυστήσουμε αυτόν τον «μυστήριο άγνωστο» στο κοινό της πόλης.
Ο γραμματέας του συλλόγου Θανάσης Βασιλείου, γνώριμος από παλιά, μου παρουσίασε όλο το master plan για τη φιλόδοξη διοργάνωση. Και ζήτησε την αρωγή της ΕΛΜΕ Εύβοιας στο εγχείρημα. Καθώς η ενασχόληση με τα πολιτιστικά, θεωρώ ότι αποτελεί πρωτεύοντα στόχο ενός εκπαιδευτικού σωματείου, δέχτηκα με χαρά.
Την περίοδο εκείνη μόλις είχαμε ολοκληρώσει μια μουσικοθεατρική παράσταση για το Μίκη Θεοδωράκη, που είχαμε παρουσιάσει στη Χαλκίδα και στο φεστιβάλ της Ζάτουνας. Ήμασταν σε αναζήτηση νέου έργου. Μετέφερα την πρόταση στην σκηνοθέτιδα μας, Βάσω Λευκούδη, και στο μαέστρο μας Κώστα Κουρμπέτη κι αμέσως στρώθηκαν στη δουλειά.
Επιλογή τραγουδιών και κειμένων, μελοποίηση, ενορχήστρωση, δραματοποίηση και ραντεβού στο υπόγειο. Το υπόγειο είναι ένας χειροποίητος χώρος στο 1ο Γυμνάσιο Χαλκίδας, που η Πολιτιστική Ομάδα της ΕΛΜΕ Εύβοιας έχει διαμορφώσει σε μικρό θέατρο 60 θέσεων. Εκεί κάνουμε πρόβες και ανεβάζουμε τις παραστάσεις μας.
Η σκέψη γεννήθηκε πριν αρκετά χρόνια από το Γιάννη Κατσάνο, συνοργανωτή στις παραγωγές της ΕΛΜΕ, για ένα σταθερό χώρο παραγωγής πολιτισμού από τα κάτω. Είμαστε ερασιτέχνες με την κυριολεκτική σημασία του όρου! Αγαπάμε αυτό που κάνουμε και το κάνουμε με όρεξη, μεράκι και χαρά.
