6 /6/2024
Αναμένοντας να εισαχθώ στο νοσοκομείο για να φέρω στον κόσμο το τρίτο μου παιδί… Σκέφτομαι πως σε τρεις μόλις ημέρες η ομάδα μου Εν Δυνάμει θα κατέβει στην Αθήνα να παρουσιάσει την τελευταία μας δουλειά Υπνοβάτες. Στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Και κάνω μες στο μυαλό μου αναδρομή του καιρού που πέρασε καθώς φτιάχναμε αυτή την τόσο ιδιαίτερη και προσωπική δουλειά.
10/6/2024
Συνεχίζω τις σκέψεις μου. Η έμπνευση για την παράσταση μας ήρθε πριν από λίγα χρόνια. Τότε που είχαμε ακόμη τη σκιά της πανδημίας στη ζωή μας. Τολμήσαμε το πρώτο καλοκαίρι εκείνης της περιόδου να κάνουμε με την ομάδα Εν Δυνάμει μια καλλιτεχνική κατασκήνωση.
Φιλοξενηθήκαμε στο κτήμα μιας φιλικής οικογένειας, της οποίας ο πατέρας είχε πρόσφατα χάσει τη ζωή του. Οπότε αποφασίσαμε να αφιερώσουμε την έρευνά μας στην ιδέα του θανάτου, μέσα από την κατάσταση της μεταμόρφωσης και τη λειτουργία της τελετουργίας. Ψάχνοντας τρόπους να γιορτάσουμε τον θάνατο ως κομμάτι της ζωής.
Λίγα χρόνια μετά, το 2022, ξεκίνησαν οι πρόβες μας. Ήταν από τις πιο δημιουργικές μας στιγμές, γεμάτες αυτοσχεδιασμούς και μικρές περφόρμανς, προσωπικές στιγμές και καταθέσεις, μοίρασμα, συγκίνηση. Αποκορύφωμα ένα ταξίδι στον Αχέροντα, πάντα με στόχο την έμπνευση και την τροφοδότησή μας αναφορικά με το θέμα της παράστασης.
Η ίδια η ζωή στάθηκε για μια ακόμη φορά πιο δυνατή στο κομμάτι της τροφοδότησης. Η οικογένειά μας έχασε πολύ κοντινό κι αγαπημένο πρόσωπο – η απώλειά του μέχρι σήμερα είναι τεράστια. Πέθανε την ίδια μέρα που λίγες ώρες νωρίτερα είχα μάθει ότι θα γίνω για πρώτη φορά μητέρα.
Επιπλέον λίγες μέρες αργότερα πεθαίνει αιφνίδια ο πατέρας ενός ηθοποιού της ομάδας μας. Και αυτό μας φέρνει ακόμη περισσότερο κοντά σε ένα από τα κεντρικά μας ερωτήματα μας σε σχέση με τη δημιουργία αυτής της παράστασης. Τι θα συμβεί σε έναν φίλο μας με αναπηρία όταν χάσει τους γονείς του;