Skip to content
Home » Στη χειμωνιάτικη Αμοργό του Βασίλη Κιμούλη

Στη χειμωνιάτικη Αμοργό του Βασίλη Κιμούλη

    Στη χειμωνιάτικη Αμοργό του Βασίλη Κιμούλη

    Published

    Στη χειμωνιάτικη Αμοργό του Βασίλη Κιμούλη

    Published
    Ο Βασίλης Κιμούλης αφηγείται στο Short Stories την τεσσάρων δεκαετιών σχέση του με την Αμοργό που τον χειμώνα του 2022 του πρόσφερε καταφύγιο για να γράψει το τελευταίο του βιβλίο

    Στην Αμοργό πρωτοπήγα στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Ήταν ένα μαγικό νησί, με μαγικούς ανθρώπους. Κάποιοι αντιστέκονται ακόμη, αλλά ο κίνδυνος να καταντήσει Πάρος ή Σαντορίνη είναι ορατός. Δεν θρηνώ για πράγματα που χάθηκαν, όμως θυμάμαι.

    Κατά μια έννοια είναι η πιο σταθερή σχέση της ζωής μου. Βαθιά υπαρξιακή, όπως οι σχέσεις αίματος, με τη διαφορά ότι τη διάλεξα εγώ – ή με διάλεξε εκείνη; Στην Αμοργό νιώθω πως βρίσκω το μέτρο μου – ή με βάζει εκείνη «στη θέση μου»; Εκεί το «γίνε αυτός που είσαι» του Νίτσε μοιάζει εφικτό. Όχι ότι λείπουν οι δύσκολες στιγμές, όμως κι αυτές ανθρώπινες είναι.

    Μιλάω μάλλον για μια σχέση αποδοχής που θυμίζει την άνευ όρων αγκαλιά της μητρικής φιγούρας, αλλά με τη ρευστή σκληράδα ενός αιλουροειδούς. Σχέση όχι με άνθρωπο αλλά με έναν τόπο, με τραχιά βουνά, απόκρημνα βράχια και άγριες θάλασσες. Έναν τόπο δύναμης με παρουσία, σαν από πάντα.

    Παρόλο που δεν είμαι θρήσκος, δεν μπορώ να μη σκεφτώ την Παναγιά τη Χοζοβιώτισσα, πολιούχο του νησιού. Ίσως εκεί να γίνομαι τελικά «θρήσκος». Πέραν των λέξεων. Με σεβασμό και δέος γι’ αυτό που με ξεπερνά.

    Μπορώ συνειρμικά να συγκρίνω αυτή την αίσθηση αποδοχής με την πρώτη μου συνεδρία ψυχοθεραπείας πριν από πολλά χρόνια: όταν ο θεραπευτής, αφού του αράδιασα όλες τις τρομερές αμαρτίες μου, παρέμεινε απαθής με ύφος «δεν μπαίνουμε τώρα στο ψητό;».

    Είναι η πιο σταθερή σχέση της ζωής μου. Βαθιά υπαρξιακή, όπως οι σχέσεις αίματος, με τη διαφορά ότι τη διάλεξα εγώ – ή με διάλεξε εκείνη;

    Κατά καιρούς παίρναμε τις αποστάσεις μας εγώ και το νησί· συμβαίνει συχνά στις σχέσεις. Μια φορά με έδιωξε κακήν κακώς με τη μορφή ενός σκύλου που μου ξέσκισε τα πόδια. Άλλοτε δεν με άφηνε να φύγω, καθρεφτίζοντας δικές μου φαντασιώσεις, ή απλώς και μόνο με την απίστευτη ομορφιά της που σου κόβει την ανάσα.

    Μέχρι που έναν χειμώνα μου πρόσφερε καταφύγιο και μπόρεσα να προχωρήσω γραπτά που έσερνα χρόνια. Αλλά και να γράψω καινούργια πράγματα που στο τέλος έγιναν βιβλίο: ένα χελωνόμορφο τέρας που ξεβράζεται στην Αγία Άννα∙ μια ανεξήγητη αυτοκτονία (;) στα νερά του Γκρέμαρου∙ ο σημαντικότερος εν ζωή Έλληνας συγγραφέας που ολοκληρώνει το πιο εμβληματικό έργο του σε ένα καφενείο στην είσοδο της Χώρας, για να μονάσει στη συνέχεια στο Καμπί∙ ένας έρωτας που προοιωνίζεται το τέλος του με ένα βλέμμα τη στιγμή ακριβώς που ανθίζει στον Προφήτη Ηλία. Αυτές κι άλλες ιστορίες που άρχισαν να δένουν σε ένα φιλικό σπίτι στη χιονισμένη Αμοργό το ’22.

    Σε μια αυτοσχέδια «έκδοση» του 1991 ξαναβρίσκω το πρώτο ποίημα που της έγραψα –ή μου υπαγόρεψε; – και αντιγράφω εδώ την πρώτη και την τελευταία στροφή:

    Μου έτυχε κι εμένα ένας τόπος δύναμης

    αν ήταν άνθρωπος μα δεν είναι

    είναι νησί μαγικό κάτοπτρο

    και τώρα από απόσταση απλώνεται

    γίνεται δέντρο μυθικό […]

     Οι δαίμονες παλιά

    γυρνούσαν τις σπηλιές

    και τα βουνά σου.

    Οι ντόπιοι σφραγίζουν μ’ εκκλησιές.

    •••

    Το τελευταίο βιβλίο Όνειρο αληθινό του Βασίλη Κιμούλη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιώρα.

    banner_300_250
    Picture of Βασίλης Κιμούλης
    Ο Βασίλης Κιμούλης είναι σύμβουλος επικοινωνίας, συγγραφέας και μεταφραστής

    Κεντρική φωτογραφία
    Θοδωρής Θάνος

    Πορτρέτο
    Κάλλια Παπαδάκη

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Photo

    Εικόνες του κόσμου μας με τον φακό του Νικόλα Γιακουμίδη

    Η έκθεση «Νίκος Γιακουμίδης (1963-2022): Μια μικρή αναδρομή στο έργο του», που πραγματοποιείται στο πλαίσιο της Thessaloniki PhotoΒiennale 2023, παρουσιάζει σημαντικά γεγονότα μιας ταραγμένης εποχής που κατέγραψε ο πρόωρα χαμένος φωτοδημοσιογράφος

    Κέρκυρα βιβλιοπωλειο καζαντζάκης shortstories
    Short

    Ένας απρόβλεπτος κλέφτης βιβλίων στην Κέρκυρα

    Η Πέπη Γιάννου γράφει στο Short Stories για έναν φοιτητή που κατέφυγε στην κλοπή στο βιβλιοπωλείο Ζερβόπουλου στην Κέρκυρα προκειμένου να διαβάσει ένα συγκεκριμένο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη