Η ταινία Titi – Στο πέρασμα του κυκλώνα γυρίστηκε στη Μαδαγασκάρη. Παρακολουθεί την Titi, μια Νιγήρια νοσηλεύτρια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, που ταξιδεύει σε δυσπρόσιτες περιοχές της χώρας.
Εκεί μάχεται εναντίον μιας από τις καταστροφικότερες συνέπειες της κλιματικής κρίσης: τον παιδικό υποσιτισμό.
Ως επισκέπτρια λίγων εβδομάδων σε τόσο απομονωμένα σημεία του πλανήτη –όπου απουσιάζουν βασικές υποδομές και παροχές υγείας, όπου οι άνθρωποι ζουν στην προβιομηχανική εποχή και δεν υπάρχει άρτιο οδικό δίκτυο, ρεύμα και αποχετευτικό σύστημα, όπου δεν υπάρχει ούτε ποδήλατο γιατί δεν υπάρχουν ανταλλακτικά– τι δυσκολίες μπορεί να λες ότι αντιμετωπίζεις;
Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι η διαδικασία της αυτογνωσίας. Όχι υπό την κλασική έννοια –πόση ευγνωμοσύνη πρέπει να νιώθεις που γεννήθηκες στο 1% των προνομιούχων του πλανήτη–, αλλά για πιο υπαρξιακά ζητήματα: τι αξίες έχεις, τι είναι επιτυχία, πώς ξοδεύεις τη μέρα σου και τη ζωή σου.
Δεν είναι εύκολο να χωνέψεις την ακραία φτώχεια. Το ζητούμενο είναι να μη βλέπεις τους ανθρώπους μέσα από την ένδεια και την ταλαιπωρία. Να τους παρατηρείς ως ίσους, με σεβασμό και συναίσθηση για όσα βιώνουν, προσπαθώντας να κατανοήσεις τη διαφορετικότητά τους.
Ως κινηματογραφίστρια αισθάνεσαι την ευθύνη να καταγράψεις όσο καλύτερα μπορείς την πραγματικότητα και την αλήθεια αυτών των ανθρώπων. Για να μην πει κάποιος ότι δεν ήξερε, όπως είχε πει ο αείμνηστος φωτογράφος Γιάννης Μπεχράκης.
Φυσικά η δική μας δουλειά φαντάζει αστεία, μπροστά στην εργασία που κάνει η Titi. Στον ακούραστο αγώνα που δίνει με αφοσίωση και πίστη για να θεραπεύσει τα παιδιά που πλήττονται από τον υποσιτισμό.
Δεν είναι όμως μια ταινία για να συλλυπηθείς μια κοινωνία στην άλλη άκρη του πλανήτη. Είναι μια ταινία για να αφυπνιστείς. Και για να μην ξεχνάς ότι στόχος σου σε αναλογία, όπως λέει η Titi, «δεν είναι να σώζεις τον κόσμο, αλλά να σώζεις όσο περισσότερες ζωές μπορείς».
