Το ωράριο τελειώνει. Ο Σπύρος επιστρέφει από τον Παλαμά με τη μονάδα. Όπου να ’ναι μπαίνει Αθήνα. Η αποστολή έκανε τον κύκλο της. Ο υπολογιστής σε λίγο κλείνει, μα το μυαλό φέρνει ξανά σαν ηχώ το κουδούνισμα του τηλεφώνου. Θα ξημερώσουν πάλι τέτοιες ημέρες με το τηλέφωνο να επιμένει και κάποιον στην άλλη άκρη της γραμμής να περιμένει μια απάντηση.
Αυτή, θαρρώ, είναι όλη κι όλη η ιστορία των Γιατρών του Κόσμου. Το ότι κάποιος πάντα θα καλεί, περιμένοντας μια απάντηση από απέναντι. Ώστε να βρεθούμε μαζί τελικά, δίπλα δίπλα.
Το τηλέφωνο συνεχίζει να τραντάζεται επάνω στο γραφείο. Πέμπτος όροφος, πρώτη πόρτα δεξιά, κτίριο Σαπφούς 12. Μα λίγο πιο πέρα, καμιά δεκαριά νοητά βήματα έξω από το μπαλκόνι, μια καλλιτεχνική παρέμβαση στον τοίχο με προβληματίζει. Τώρα πιο πολύ από πριν.
Ο βάναυσος πρώτος στίχος –μάλλον δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό–, «HIGH ON FORMALDEHYDE», ανοίγει μια νέα καρτέλα αναζήτησης στον browser. Δεν έχει σημασία τι σημαίνει, ποιος το έγραψε, πώς αλήθεια του ήρθε στο μυαλό. Αλλά η καρτέλα θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι να κλείσει ο υπολογιστής δίπλα στις υπόλοιπες:
«Inbox (11) – a.klimis.mdmgr…»
«Στατιστικά | Υπουργ…»
«Οι δράσεις των Γ…»
Kαι πάει κάπως έτσι μέχρι το chrome να πνίξει τις λέξεις. Να τις συμπιέσει σε ένα γράμμα με αποσιωπητικά. Να μετατρέψει τη δουλειά σου σε άπειρα καρτελάκια που δυσκολεύεσαι να πατήσεις με το ποντίκι για να ανοίξουν. Άγνωστος αριθμός στο τηλέφωνο. Δεν είναι εσωτερικό. Τι να επείγει τόσο πολύ; Ποτέ δεν θα βρω τι θέλει να πει ο ποιητής της φορμαλδεΰδης, αλλά η κατάσταση είναι ενδεικτική.
