Τι να πρωτοθυμηθώ από όλα αυτά που έζησα μέσα σε αυτά τα επτά χρόνια; Πραγματικά είναι τόσο δύσκολο. Όσο δύσκολο είναι και το αντίο αυτής της διαδρομής. Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα.
Από τη μiα πλευρά στενoχωριέμαι που σταματάω. Από την άλλη χαίρομαι που ο κόσμος γεμίζει ακόμη το θέατρο και μου ζητάει να μην κατέβει η παράσταση. Το τελευταίο διάστημα σκέφτομαι όλο και περισσότερο τη Σοφία (Αδαμίδου). Μου έρχεται συνεχώς στο μυαλό πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα από εκείνο το τραπέζι στο Χαλάνδρι το 2014, όταν γεννήθηκε η ιδέα να ανέβει ο Άρης στη σκηνή. Ήταν μεγάλο ρίσκο να πάρουμε αυτή την απόφαση και να ζωντανέψουμε την ιστορία.
Το πήραμε όμως απόφαση και τρία χρόνια μετά, το 2017, το κάναμε πραγματικότητα. Από το μηδέν στα σκοτεινά δρομάκια του Βοτανικού, στη σκηνή του Cartel. Τρεις άνθρωποι με πίστη σε έναν κοινό στόχο.
Στην αρχή με 40-50 θεατές (τόσους χωρούσε τότε) και μετά με όλο και περισσότερους. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας και στο εξωτερικό, με τελευταία στάση τη φιλόξενη σκηνή του Olvio.
Δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα έπαιρνε τέτοια έκταση, πόσο μάλλον ότι θα φτάναμε στα επτά χρόνια. Μακάρι να ζούσε η Σοφία και στις 12 του Απρίλη να υποκλινόμασταν μαζί. Για τελευταία φορά.
Είμαι όμως σίγουρος ότι κάπου εκεί θα είναι και θα χαμογελάει και θα κλαίει. Είναι σαν να την ακούω να μου λέει «τι κάναμε, αγοράκι μου;». Είμαι πολύ περήφανος και πολύ ευγνώμων γι’ αυτήν τη δουλειά.
Έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μου. Παράλληλα με τον Άρη έζησα μερικά από τα πιο σπουδαία γεγονότα της ζωής μου, όπως η γέννηση της κόρης μου. Έχουμε βιώσει χαρές, λύπες, στενοχώριες, συγκινήσεις, γνωριμίες με ανθρώπους που έζησαν τον Άρη, απώλειες και πάλι χαρές.
