Κάποτε, τα καλοκαίρια μας, μετρούσαμε πόσα παγωτά φάγαμε, πόσα μπάνια κάναμε.
Λάμπαμε από χαρά με τα πρώτα καρπούζια.
Κι ύστερα φεύγαμε για το χωριό (του παππού του Νίκου, από τη μεριά της μάνας μας), την Πελεκανάδα. Ορεινό χωριό στη Μεσσηνία. Εκεί δεν είχε θάλασσα να πάμε για μπάνιο. Αλλά έρχονταν και άλλα παιδιά από τις πόλεις για να δουν τους παππούδες τους και είχαμε γίνει φίλοι.
Τα βράδια είχαμε κι ένα μακρυμάνικο.
Στα πιο μικρά μας χρόνια… παιχνίδι στο προαύλιο της εκκλησίας, τον Άγιο Δημήτριο. Ποδόσφαιρο, «μήλα» και δεν θυμάμαι τι άλλο.
Το μεσημέρι φαγητό από τα χέρια της γιαγιάς και μετά στο μίνι μάρκετ της Ειρήνης να πάρουμε πορτοκαλάδα Λουξ. Γιαγιά και παππούς έπεφταν για ύπνο, εμείς ξεμεσημεριάζαμε στην τηλεόραση. Είχαμε και μια κονσόλα Σκούμπι Ντου και παίζαμε.
Το πρωί περνούσε ο φούρναρης – τότε ερχόταν κάποιος από του Χατζή αν δεν με απατά η μνήμη μου.