Η πρώτη επίσημη εκτέλεση των 7 νάνων στο «ss Cyrenia» σε δίσκο έγινε από τη Χαρούλα Αλεξίου. Στο Η αγάπη είναι ζάλη. Αλλά αυτό το τραγούδι ήταν φανερό πως έψαχνε εμένα. Πολλοί επιμένουν να με ρωτάνε: «Γιατί δεν τραγουδάς τα τραγούδια σου;». Και τους λέω: «Αν τραγούδαγα τα τραγούδια μου, δεν θα μου λέγατε ποτέ “τι ωραία που τα τραγουδάς”». Τραγουδώ μόνο αυτά που τα ίδια απαιτούν να τα τραγουδήσω.
Παράδειγμα: «Εγώ ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είμαι απ’ τα μαύρα δάση». Ποιος μπορεί να αποδώσει την ουσία; Φαντάσου έναν σπουδαίο τραγουδιστή… τον Μητροπάνο, τον Νταλάρα, τον Μητσιά, τον Παπακωνσταντίνου. Δώσ’ τους το «Εγώ ο Μπέρτολτ Μπρεχτ». Αμέσως θα κάνεις ένα βήμα πίσω. Γιατί το τραγούδι αυτό συνολικά απαιτεί τον δημιουργό του. Έτσι νομίζω ότι τραγούδησα δεκαπέντε με είκοσι τραγούδια μάξιμουμ που απαιτούσαν εμένα. Οι 7 νάνοι ήταν η κορυφή αυτών.
Τι έχει συμβεί με τους αυτοσχεδιασμούς στους 7 νάνους; Δεν ξεκινάω προγραμματισμένα. Ποτέ. Αν έχω παίξει το κομμάτι εννιακόσιες, χίλιες φορές, το μόνο που θα μπορούσε να πει κανείς είναι ότι οι εκτελέσεις του μπορούν να χωριστούν σε δεκαπέντε περιόδους. Υπάρχουν παρεμφερείς αυτοσχεδιασμοί ανά περίοδο. Τον τελευταίο καιρό μου αρέσει να παίζω με το δεξί μου χέρι κάποια θέματα και να δημιουργώ τη βαρβαρότητα του «μπουμ» με το αριστερό.
Η νεωτερικότητα σε αυτό το κομμάτι έχει να κάνει με την εισαγωγή. Μετά αισθάνομαι ότι το πιάνο γίνεται προέκταση των χεριών κι εγώ δεν είμαι εκεί. Πού είμαι; Ίπταμαι; Σε κάθε περίπτωση εκμηδενίζονται οι δυο χιλιάδες [θεατές] του Μεγάρου, εκμηδενίζονται οι επτά οκτώ χιλιάδες του Βύρωνα.
Εκμηδενίζονται με την έννοια ότι για πέντε έξι λεπτά που κρατάει το τραγούδι δεν αντιλαμβάνομαι την ύπαρξή τους. Και με προσγειώνει το φινάλε. Και τότε εμφανίζονται. Σαν να ήταν το ολόγραμμά μου στη σκηνή και επανέρχομαι, όντας φιλόδοξος, για το χειροκρότημα.