Λες πολλά, τα λες καλά, μα δεν λες και τίποτα» (από το Τέρμα τα ψέματα, 1996). Θέλει μαγκιά η αφαίρεση. «Οι Love in Sadness φρόντισαν να αρπάξουν την ουσία και να αφήσουν τη μούρη και το στυλ για τους μοδάτους και τους περιστασιακούς» (Αργύρης Ζήλος, Δίφωνο, 1998). Μετράω 35 χρόνια στην μπάντα – και δη με την ίδια σύνθεση. Δεν το λες και short story ε;
Ξεκίνησα αυτό το ταξίδι, από τα συγκλονιστικά και καταραμένα 80s. Από τα βινύλια και τις κασέτες των πρώτων μας δουλειών μέχρι τη μεσόκοπη πια βόλτα μας στο 2024 με τις ασύλληπτες ταχύτητες. Τις τζαμπουίτα πλατφόρμες με τα ντεμέκ εκατομμύρια τραπάδικα likes και τη μόστρα της παραλιακής και τον νησιών. Με τον Άρη, τον Γιάννη και τον Χρήστο.
Με ενδιάμεσες στάσεις το φεστιβάλ BAM στη Βαρκελώνη, το Rockwave ’97 στη Ριζούπολη, τα support σε Stranglers και Πολ Ρότζερς. Τη συνεργασία με τους Απροσάρμοστους και τον Δημήτρη Πουλικάκο. Καθώς και ένα καράβι live. Σκαρώνουμε νέο υλικό, με σχεδόν εμμονική συνέπεια στον χαρακτηριστικό μας ήχο, αλλά και φρέσκες –τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά– ιδέες.
Αδιαφορούμε προκλητικά για τη στεγανότητα των playlist των ραδιοφώνων. Ξορκίζουμε τους βρικόλακες που λυμαίνονται τις θερινές παραποτάμιες συνάξεις. Φτιάχνουμε τραγούδια για όλους, που θα ακούσουν λίγοι.
Εκατοντάδες ώρες λιώσιμο στο στούντιο για το κάθε τραγούδι, άπειρες ιδέες που δεν έκατσαν, δεκάδες tracks που τα έφαγε η μαρμάγκα, στη γνωστή υπόγα του Διονύσου. Με μια ενέργεια σχεδόν εφηβική και ένα live set που όσο μας βαστάνε τα πόδια μας θα σπάει κόκαλα, οι Love in Sadness μπορούμε να κοκορευόμαστε για τη συνέπεια των μουσικών πράξεών μας.
