Skip to content
Home » Αυτοί είμαστε. Το μεγάλο, το συγκλονιστικό, το ανώνυμο, το αξιοπρεπές πλήθος

Αυτοί είμαστε. Το μεγάλο, το συγκλονιστικό, το ανώνυμο, το αξιοπρεπές πλήθος

    Αυτοί είμαστε. Το μεγάλο, το συγκλονιστικό, το ανώνυμο, το αξιοπρεπές πλήθος

    Published
    Ο Σωτήρης Καλαμπόκας μες «στο μεγάλο, συγκλονιστικό πλήθος» της κατάληψης του Πολυτεχνείου

    Αυτοί είμαστε. Το μεγάλο, το συγκλονιστικό, το ανώνυμο, το αξιοπρεπές πλήθος

    Published
    Ο Σωτήρης Καλαμπόκας μες «στο μεγάλο, συγκλονιστικό πλήθος» της κατάληψης του Πολυτεχνείου
    Ο Γιώργος Καλαμπόκας μεταφέρει στο Short Stories σπαράγματα από την ιστορία του πατέρα του και της μητέρας του στην κατάληψη του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973

    Ολοι οι άνθρωποι έχουν κάποια σημεία αναφοράς, τις καταστατικές τους συντεταγμένες, πράγματα που νιώθουν βαθιά μέσα τους ότι είναι: την ιστορία τους, με μια λέξη, άσχετα αν τη βίωσαν ή όχι.

    Εγώ μηχανικός δεν ξέρω αν ήθελα ποτέ να γίνω. Αστροφυσικός και κοινωνικός επιστήμονας θυμάμαι να ονειρεύομαι όταν ήμουν στην εφηβεία. Ήθελα όμως να μπω στο Πολυτεχνείο.

    Ήταν πολύ βαριά αυτή η ιστορία, πολύ καταστατική για το περιβάλλον μου. Με τρέλαινε η ιδέα ότι θα γινόμουν μέρος αυτής της συγκλονιστικής παράδοσης. Έτσι το ένιωθα, ότι πραγματοποιούσα την ιστορία της οικογένειάς μου.

    Ο πατέρας μου, Σωτήρης Καλαμπόκας, μπροστά από την πύλη του Πολυτεχνείου, ακριβώς 50 χρόνια πριν, την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973, δεύτερη μέρα της κατάληψης.

    Λεπτοκαμωμένος, αμούστακος ακόμη, με τον αντίχειρα κρεμασμένο από τη ζώνη του παντελονιού, λίγο αμήχανα, μάλλον ανήσυχα, να κοιτάζει απλανώς απέναντι. 18 χρόνων.

    Την Τρίτη 13 Νοεμβρίου είχε γραφτεί στο πρώτο έτος της Ανωτάτης Εμπορικής, όπως λεγόταν τότε η ΑΣΟΕΕ. Την Τετάρτη η τεράστια συνέλευση του συλλόγου φοιτητών αποφάσισε συμμετοχή στην κατάληψη και από το απόγευμα εκείνο ο πατέρας μου μπήκε στο Πολυτεχνείο.

    Βγήκε τα ξημερώματα του Σαββάτου. Δεν μου έχει πει ποτέ τι έκανε εκείνες τις μέρες μες στο Πολυτεχνείο.

    Από το απόγευμα εκείνο ο πατέρας μου μπήκε στο Πολυτεχνείο. Βγήκε τα ξημερώματα του Σαββάτου. Δεν μου έχει πει ποτέ τι έκανε εκείνες τις μέρες

    Η μάνα μου επίσης μέσα. Μικρότερη εκείνη, 16, μαθήτρια γυμνασίου. Η οικογένειά της ζούσε στη Δάφνη. Με την ποδιά μπήκε στο Πολυτεχνείο, χωρίς να το πει σε κανέναν, την έψαχναν για μέρες. Ήξεραν βέβαια. Η γιαγιά μου σίγουρα ήξερε.

    Μέσα σε όλο τον πανικό, δεν ξέρω πότε και πώς –δεν μιλάει γι’ αυτά–, λιποθύμησε και την πήγαν στο ιατρείο. Εκεί ένας νεαρός φοιτητής Ιατρικής τη συνέφερε και τη φρόντισε. Η μάνα μου θυμάται πάντα ότι την «έσωσε», έτσι το κατέγραψε στη μνήμη της. Δεν ξέρω πώς βγήκε.

    Αυτοί είμαστε. Όχι τίποτε σπουδαίο, όχι αυτό το ηρωικό που θέλουν οι μύθοι – αλλά είμαστε. Το μεγάλο, το συγκλονιστικό, το ανώνυμο, το αξιοπρεπές πλήθος. Αυτή είναι η ιστορία μας, η ιστορία της πλευράς μας.

    banner_300_250
    Picture of Γιώργος Καλαμπόκας
    Ο Γιώργος Καλαμπόκας είναι χημικός μηχανικός ΕΜΠ και υπεύθυνος των εκδόσεων Εκτός Γραμμής

    MORE STORIES

    17 του Νοέμβρη SHORT STORIES ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
    Short

    Σάββατο 17 του Νοέμβρη, 9 ώρες μετά (Β΄ μέρος)

    Ο Στάθης Σχινάς συνεχίζει την αφήγησή του για τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια του στο κέντρο της Αθήνας το πρωί της 17 του Νοέμβρη 1973, λίγες ώρες μετά την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο