Το 1989 για ένα μόριο στις Πανελλήνιες Εξετάσεις βρέθηκα στο Ηράκλειο της Κρήτης φοιτητής της Ιατρικής. Όλα τα χρόνια της εφηβείας μου, όπως και τα περισσότερα φοιτητικά μου χρόνια, με το πάθος και τις ευαισθησίες μιας νεότητας, ήμουν ενεργό μέλος του οικολογικού κινήματος και της κοινωνικής οικολογίας. Εκείνη την εποχή η διαδικασία πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού άνοιγε πολλές συζητήσεις για τον γραφειοκρατικό χαρακτήρα του σοσιαλισμού. Για τις σχέσεις εξουσίας που διαμορφωθήκαν σε αυτό το κοινωνικό μοντέλο, για το μέλλον του κόσμου και της Ελλάδας μετά τις εξελίξεις αυτές, σε όλους τους κοινωνικούς χώρους. Στην τότε οικολογική ομάδα του Ηρακλείου κυριαρχούσαν ιδέες με αναφορές στο έργο του Μάρεϊ Μπούκτσιν αλλά και του Κορνήλιου Καστοριάδη. Από το 1960 στο Παρίσι με την ομάδα του Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα ασκούσε την εντονότερη κριτική σε αυτό το μοντέλο οργάνωσης.
Μιλούσε για το ανθρώπινο και κοινωνικό φαντασιακό, την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία και το πρόταγμα της αυτονομίας.
Μια μέρα ο Περικλής Παπανδρέου, μέλος της ομάδας αλλά και γνωστό στέλεχος της ομάδας Ρήξη του Γ. Καραμπελιά μας πληροφορεί ότι ο Κορνήλιος Καστοριάδης θα βρεθεί στο Ρέθυμνο για να δώσει μια ομιλία .
Μεγάλη η προσωπική μου χαρά. Ενθουσιασμός, συγκίνηση και αγωνία με διακατείχαν καθώς θα είχα τη δυνατότητα να ακούσω τον μεγάλο φιλόσοφο και κοινωνικό στοχαστή.
Η απόσταση Ηρακλείου – Ρέθυμνου δεν είναι μεγάλη. Αλλά καθώς δεν έχουμε αυτοκίνητα, αποφασίζουμε να μετακινηθούμε με το λεωφορείο της γραμμής. Τελικά καταφέρνουμε να φτάσουμε οριακά στην έναρξη της ομιλίας.
Η αίθουσα γεμάτη από κόσμο. Εμείς στριμωχνόμαστε στο βάθος της. Η απόσταση από τον ομιλητή αλλά και τα αναπόφευκτα –ίδιον της κουλτούρας μας άλλωστε– πηγαδάκια παράλληλων σχολιασμών κάνει ακόμη πιο δύσκολο το να ακούσουμε παραγωγικά την ομιλία του Καστοριάδη.
