Νομοτέλεια ήταν το Πολυτεχνείο. Αυθόρμητη εξέγερση. Εγώ τότε ανήκα στον Ρήγα Φεραίο. Όμως δεν οργανώσαμε τίποτε. Απλώς παρεμβήκαμε όταν έγινε το γεγονός.
Καθώς μάλιστα σεβόμασταν την αυτονομία του χώρου, δεν κάναμε αυτό που έκαναν οι άλλοι που το χαρακτήρισαν την πρώτη μέρα προβοκάτσια. Δείχνοντας τον Μαυρογένη τον φίλο μου.
Όλα ξεκίνησαν από την επιλογή των παλαιότερων να μαζικοποιηθεί το αντιδικτατορικό κίνημα μέσα από τους φοιτητικούς κόλπους. Το ένα έφερε το άλλο.
Η «μελέτη των 12 της ΑΣΟΕΕ», που δημιούργησε ένα κίνημα στην Ανωτάτη Εμπορική, οι καταλήψεις της Νομικής, οι μεγάλες διαδηλώσεις. Κάθε τσαφ που γινόταν το ακολουθούσε και μια διαδήλωση. Κι έγινε αυτό που έγινε στο Πολυτεχνείο.
Ήταν από τις πιο ηρωικές στιγμές του προοδευτικού και του φοιτητικού κινήματος. Ήταν τρεις απίστευτες βραδιές. Μύριζαν τα λουλούδια της άνοιξης μες στο φθινόπωρο.
Τα στοιχεία που συνέθεσαν ένα αυθόρμητο, ρωμαλέο και μεγάλο κίνημα ήταν η αυτοοργάνωση, η άγνοια κινδύνου, ένας απίστευτος ρομαντισμός και μια υπέρμετρη αγωνιστικότητα.
Ίσως η πιο ωραία στιγμή του τριημέρου ήταν εκείνη της Πέμπτης τη νύχτα, κατά τις τρεις τα χαράματα. Περνούσε απέξω ο Νίκος Ξυλούρης, δημοκρατικός πολίτης, και μπήκε μέσα. Ήταν στιγμές που δεν ξεχνιούνται με τίποτε. Αυτή η Πέμπτη έχει εντυπωθεί στη μνήμη μου. Να είσαι με την κοπέλα σου, τη συναγωνίστριά σου, και να περπατάς χέρι χέρι μες στη σιγαλιά και να ακούς τον αχό των συντρόφων –με τα μουρμουρητά τους, τους ψιθύρους τους– και τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη να τραγουδά την «Ξαστεριά».