Ενα ακόμη ταμπού στην ακαδημαϊκή λαογραφία έχει να κάνει πάλι με μια βιολογική λειτουργία του σώματος, συγκεκριμένα με την αφόδευση. Αυτό θεωρώ ότι δεν οφείλεται μόνο στην «αστική ευγένεια» και την σεμνοτυφία αλλά και στην ίδια τη φύση αυτής της λειτουργίας και των προϊόντων της.
Τα προϊόντα της αφόδευσης είναι αέρια (πορδές) και περιττώματα (σκατά), τα οποία βγαίνουν από το σώμα και είναι τυπικά εκκρίματα με αμφίσημο χαρακτήρα, «ουσίες εκτός τόπου», «matter out of place», που θα ᾿λεγε και η ανθρωπολόγος Mary Douglas.
Γι’ αυτό τον λόγο ακριβώς και τα ίδια είναι ένα είδος ταμπού. Γι’ αυτό και είναι «απαγορευμένες» στον δημόσιο λόγο και χώρο και οι σχετικές λέξεις. Ως τέτοιες λοιπόν ουσίες χρησιμοποιούνται συμβολικά σε πολλά τελετουργικά ακόμη και θεραπευτικά πλαίσια.
Η πορδή, για παράδειγμα, παίζει σημαντικό συμβολικό ρόλο στις αποκριάτικες γιορτές, που έχουν έντονο το στοιχείο της ελευθεροστομίας, της ακώλυτης σωματικής έκφρασης με έναν ζωώδη τρόπο και της αχαλίνωτης σεξουαλικότητας. Πράξεις που συνδέονται με την έννοια της γονιμότητας της γης, των ζώων και των ανθρώπων. Τα σκατά, από την άλλη, χρησιμοποιούνται σε θεραπευτικές πρακτικές, για παράδειγμα στην ίαση πληγών, λουχναριών κ.λπ.
Ως προς τους χώρους αφόδευσης, σήμερα φαίνεται στους ανθρώπους, ειδικά των πόλεων, όχι μόνο δύσκολο αλλά και αισθητικά, ίσως και ηθικά και κοινωνικά, απαράδεκτο να αφοδεύουν εκτός τουαλέτας, στο ύπαιθρο. Οι άνθρωποι της υπαίθρου, αντίθετα, δυσκολεύτηκαν πολύ να συνηθίσουν στις νέες πρακτικές υγιεινής. Iδιαίτερα στη νέα συνήθεια το αποχωρητήριο να είναι μες στο σπίτι.
Κατά κάποιον τρόπο, τους φαίνεται –και έτσι το εκφράζουν– ότι χέζουν μέσα στο σπίτι, κάτι που είναι απαράδεκτο. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλά χωριά, όπου κατασκευάστηκαν δημόσιες τουαλέτες, ποτέ δεν λειτούργησαν κανονικά. Οι άνθρωποι αν πήγαιναν εκεί, το έκαναν μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης. Πολύ συχνά δε πήγαιναν στις γωνίες ή ακόμη και έξω, στο πίσω μέρος του κτίσματος.
