Skip to content
Home » Για τη Μαρία Καραγιώργη, τη Μαριώ μου

Για τη Μαρία Καραγιώργη, τη Μαριώ μου

    Για τη Μαρία Καραγιώργη, τη Μαριώ μου

    Published

    Για τη Μαρία Καραγιώργη, τη Μαριώ μου

    Published
    Η Κατερίνα Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου παραθέτει στο Short Stories το χρονικό της φιλίας της με τη Μαρία Καραγιώργη, συντρόφισσας του Κώστα Καραγιώργη (Γυφτοδήμου), στελέχους του ΚΚΕ που έπεσε θύμα των κομματικών εκκαθαρίσεων μετά τον Εμφύλιο

    Με τη Μαρία Καραγιώργη με έδενε μακροχρόνιος δεσμός. Στενή φίλη των γονιών μου, πέρασε μαζί τους δύσκολες ώρες. Με τη μάνα μου στην εξορία στη Χίο και στο Τρίκερι κι αργότερα στα μετεμφυλιακά χρόνια της φτώχειας και της ανεργίας ψάχνανε μαζί για δουλειά. Με τον πατέρα μου κάποιες πικρές ώρες της αυτοεξορίας του στο Παρίσι.

    Ύστερα από 25 χρόνια στο Βερολίνο γύρισα στην Αθήνα και διάβασα το πρώτο βιβλίο της Μαρίας, το Μέχρι την απόδραση. Τα ανέμελα νεανικά της χρόνια στο Πήλιο, τις πρώτες εμπειρίες στις φυλακές Αβέρωφ και τις σκληρές συνθήκες της παρανομίας. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Και μετά τι έγινε;

    Ήθελα να μάθω τη συνέχεια και της εξηγούσα ότι όφειλε να την καταγράψει. Αφιέρωσα χρόνο για να την πείσω να συνεχίσει την καταγραφή. Μου απαντούσε ότι η συνέχεια ήταν πολύ δύσκολη, βαριά και πικρή, αλλά υπέροχη. Είχε και τις αμφιβολίες της. Πώς πάνε παρακάτω; Έχει το δικαίωμα; Γιατί αυτά που θα έγραφε θα πονούσαν πολύ.

    Το καλοκαίρι του 1997 πήγα στο χωριό της, στις Μηλιές, και με το μαγνητόφωνο ανοιχτό της τα έβγαζα με το τσιγκέλι. Είπε πολλά, όμως μετά την απομαγνητοφώνηση δεν έμεινε ικανοποιημένη. Το κείμενο δεν είχε τη δύναμη, τον συγκλονισμό, την έξαρση της εποχής και των ανθρώπων της, των αγωνιστών της πρώτης γραμμής, του απλού κόσμου που πάλευε για ψωμί κι ελευθερία. Και η Μαρία απογοητευμένη τα παράτησε.

    Πέρασαν τρία δύσκολα χρόνια από τότε. Έταξε να δώσει ζωή σε αυτό τον κόσμο. Όσο μπορεί και ως εκεί που φτάνει. Κι εγώ τη βοηθούσα, αλλά και την ενθάρρυνα. Η καταγραφή προχωρούσε αργά, βασανιστικά. Άλλα κομμάτια γράφτηκαν από την απομαγνητοφωνημένη αφήγηση, άλλα αυθόρμητα, όπως ξαναζωντάνευαν μέσα της.

    Η Μαρία συνομιλεί με τους αγαπημένους της νεκρούς. Και φυσικά με τον μοναδικό μεγάλο έρωτα της ζωής της, τον Κώστα Καραγιώργη

    Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του δεύτερου βιβλίου, Από μια σπίθα ξεκίνησε…, μέχρι τη συγγραφή του επόμενου. Τα τέσσερα αυτά χρόνια ήταν πολύ δύσκολα για τη Μαρία. Μεσολάβησε η πολύ σοβαρή αρρώστια της, θάνατοι προσφιλών της προσώπων. Ταυτόχρονα η περίοδος που έπρεπε να αφηγηθεί ήταν τραγική, ίσως η πιο τραγική της ζωής της.

    Αναγκάζεται να σταματήσει το γράψιμο για δυο χρόνια. Ένας καρκίνος στην άνω γνάθο την κρατάει δέσμια και σε ημιύπαρξη. Μετά την εγχείρηση νιώθει ανάπηρη, δεν μπορεί να φάει, χάνει διαρκώς δυνάμεις, δεν μπορεί να μιλήσει, μισοκουφαίνεται, μισοβλέπει. Όμως στριμώχνει τον εαυτό της, τον πιέζει να βρει το κομμένο νήμα της αφήγησης.

    Ο γιος της Αλέξης της φέρνει δυο μεγάλους φακούς με ένα υποστήριγμα για να μπορεί να βλέπει κάπως και ειδικά μαλακά μολύβια για να τα χρησιμοποιεί με το μισοπαράλυτο χέρι της. Και η Μαρία γράφει με αγκομαχητό, με αφάνταστο κόπο, με δυνατούς πόνους. Γιατί πρέπει να γράψει, πρέπει να κάνει την κατάθεσή της. Γιατί πρέπει να μάθουμε. Έχουμε χρέος να μάθουμε, να τα μάθουμε όλα ή σχεδόν όλα, όσα αντέχει να μας πει η Μαρία.

    Όταν η Μαρία γράφει, ξαναζεί τα γεγονότα ζωντανά και αυθεντικά, όπως τα βίωσε. Ό,τι γράφει δεν είναι απλές αναμνήσεις. Και πάντα συνομιλεί. Συνομιλεί με ζωντανούς και πεθαμένους. Προπαντός με τους αγαπημένους της νεκρούς, τις συνεξόριστες, τις αντάρτισσες και φυσικά με τον μοναδικό μεγάλο έρωτα της ζωής της, τον Κώστα Καραγιώργη.

    Διαβάζοντας τα τέσσερα βιβλία της βλέπω να ξετυλίγεται μπροστά μου η ζωή μιας θαρραλέας, μιας περήφανης γυναίκας που αψήφησε κάθε κίνδυνο για να ακολουθήσει τον δρόμο που χάραξε από τα νιάτα της, μιας γυναίκας που δεν πρόδωσε τον εαυτό της και τα πιστεύω της.

    Που δεν αποκήρυξε τον άντρα της, τον Κώστα Καραγιώργη, «ως προδότη του κόμματος», όσες φορές κι αν της το ζήτησαν, όσες και όποιες συνέπειες κι αν είχε στη ζωή της. «Την υπόθεση αυτή θα την ξεκαθαρίσουμε, όταν θα βγούμε από τα κάτεργα του κράτους της Δεξιάς. Ως τότε δε θα πω τίποτα».

    Τήρησε αυτήν τη στάση παρόλο που ήταν βέβαιη ότι ο Κώστας Καραγιώργης είχε πέσει θύμα αδικίας.

    Picture of Κατερίνα Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου
    Η Κατερίνα Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου είναι φωτογράφος – συγγραφέας

    Κεντρική φωτογραφία
    Κατερίνα Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ SHORTSTORIES.GR
    Short

    Η γιαγιά Συρματένια που έφτυσε βρίζοντας το «παλάτι» του Χίτλερ

    Η φωτογράφος Κατερίνα Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου μνημονεύει στο Short Stories ιστορίες της γιαγιάς Συρματένιας που τον καιρό της μαζικής μετανάστευσης πηγαινοερχόταν από τις Σέρρες στη Δυτική Γερμανία για να βλέπει τα παιδιά της