Skip to content
Home » Χριστούγεννα στη φυλακή: Η αντίθεση του μαύρου του «μέσα» με τα χιλιάδες λαμπιόνια του «έξω»

Χριστούγεννα στη φυλακή: Η αντίθεση του μαύρου του «μέσα» με τα χιλιάδες λαμπιόνια του «έξω»

    Χριστούγεννα στη φυλακή: Η αντίθεση του μαύρου του «μέσα» με τα χιλιάδες λαμπιόνια του «έξω»

    Published

    Χριστούγεννα στη φυλακή: Η αντίθεση του μαύρου του «μέσα» με τα χιλιάδες λαμπιόνια του «έξω»

    Published
    Ο Πέτρος Δαμιανός αφηγείται στο Short Stories κάποια Χριστούγεννα με τους μαθητές του, κρατούμενους στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα, σημειώνοντας τις συνθήκες που κάνουν το πνεύμα των Χριστουγέννων να χαθεί

    Κάθε φορά που πλησιάζουν Χριστούγεννα αρχίζει το πλάκωμα. Κάτι σαν μια πλάκα τσιμεντένια να πιέζει το στέρνο μου. Μέρα με τη μέρα η πίεση της πλάκας μεγαλώνει. Κάθε φορά που στολίζεται ακόμη ένα μπαλκόνι η πλάκα γίνεται πιο βαριά στο στήθος μου. Δεν ήταν πάντα έτσι. Θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί, τα Χριστούγεννα μου άρεσαν. Τα φωτάκια στα σπίτια, τα μπαλκόνια, στις πλατείες, στους δρόμους… μου άρεσαν. Η μαγεία χάθηκε όταν ξεκίνησε το ομολογουμένως γοητευτικό ταξίδι μου στην εκπαίδευση στη φυλακή.

    Ο δάσκαλος, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, οφείλει να νοιάζεται όχι μόνο για την εκπαίδευση των μαθητών του, αλλά για πολλά περισσότερα. Όπως για το πώς είναι η ζωή του μετά το σχολείο, για το αν ζει όμορφα ή όχι, για το αν έχει αγάπη ή αν κακοποιείται.

    Οι δικοί μου οι μαθητές τα τελευταία πολλά χρόνια είναι κρατούμενοι. Δεν περνούν καλά μετά το σχολείο. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν δεν είναι καλές. Αλλά ακόμη κι αν ήταν τέλειες, ζουν στη φυλακή. Κι αυτό φτάνει.

    Και να ήταν μόνο οι συνθήκες διαβίωσης. Τα υπόλοιπα ανθρώπινα δικαιώματα; Ποιος εγγυάται ότι προστατεύονται; Ζω πάντα με αμφιβολία για την προστασία τους και ο καθρέφτης απέναντί μου μου κλείνει το μάτι. Είναι σαν να μου λέει ότι αμφιβάλλει κι αυτός.

    Έτσι λοιπόν όσο πλησιάζουν οι μέρες αυτές ζω το απόλυτο μαύρο του «μέσα» με τα χιλιάδες λαμπιόνια του «έξω». Κάπου ανάμεσα σε αυτό τον δυισμό τον πολιτισμικό –και όχι μόνο– χάθηκα και χάθηκε μέσα μου το πνεύμα των Χριστουγέννων.

    Να το πάλι. Το μαύρο μέσα και τα χιλιάδες λαμπιόνια έξω. Ο ένας τα κατάφερε, πλήρωσε και έφυγε. Ο άλλος όχι, δεν είχε… Χριστούγεννα στο κελί…

    Παρά ταύτα τα Χριστούγεννα είναι Χριστούγεννα και οι μαθητές μαθητές. Κάθε χρόνο φροντίζουμε το σχολείο μας να είναι στολισμένο. Δέντρα, λαμπάκια, στολίδια –όλα προσφορές από αλληλέγγυους πολίτες που μας σκέφτονται και μας νοιάζονται– γεμίζουν τους χώρους του σχολείου μας. Το κάνουμε να μοιάζει λίγο σαν τα σπίτια τους. Έτσι μας λένε οι μαθητές μας. Στολίζουν μαζί μας και χαίρονται.

    Θυμάμαι μια χρονιά –διάλεξε όποια θέλεις, όλες ίδιες είναι– είχαμε στολίσει υπέροχα το σχολείο μας. Είχαμε κάνει μια υπέροχη γιορτή. Την είχαν απολαύσει οι μαθητές μας. Όχι μόνο αυτοί που συμμετείχαν αλλά και όσοι παρακολουθούσαν. Έτσι βρεθήκαμε την τελευταία μέρα πριν κλείσει το σχολείο για τις διακοπές των Χριστουγέννων να αναπολούμε με ευχαρίστηση στιγμές από τη γιορτή, αλλά και να μελαγχολούμε γιατί θα κλείσει το σχολείο για δύο εβδομάδες.

    Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο – διάλεξε όποια ώρα θέλεις, όποια μέρα θέλεις, όλες ίδιες είναι, εγώ διαλέγω 10.30 στις 23/12· έτσι κι αλλιώς χριστουγεννιάτικη ιστορία διηγούμαι. Ήταν από τη γραμματεία της φυλακής.

    Αποφυλακίζονται δύο μαθητές μας. Χαρές, φωνές, ξεφωνητά από όλους μας. Ποτέ δεν ξέρεις με τις δεδομένες νομικές διεργασίες πότε θα έρθει η ώρα να φύγεις. Αλλά λίγο το ’χεις; Χριστούγεννα σπίτι τους.

    Πρέπει να πάνε από το λογιστήριο πρώτα. Τα μαντάτα ήρθαν αργότερα. Για να αποφυλακιστούν πρέπει να πληρωθεί ένα χρηματικό ένταλμα που συνοδεύει την ποινή. Να το πάλι. Αυτά που έλεγα και πριν. Το μαύρο μέσα και τα χιλιάδες λαμπιόνια έξω. Ο ένας τα κατάφερε, πλήρωσε και έφυγε. Ο άλλος όχι, δεν είχε… Χριστούγεννα στο κελί… Μέχρι να πληρωθεί «διά της εκτίσεως» το ένταλμα.

    Καλές γιορτές!

    ΥΓ.1: Ναι, καλά το καταλάβατε. Η αυτόματη σκέψη είναι: για πόσα Χριστούγεννα ακόμη θα ανεχόμαστε ως κοινωνία τον διαχωρισμό των κρατουμένων σε έχοντες και μη;

    ΥΓ.12 Επίτηδες έβαλα παραμονές Χριστουγέννων. Για εσάς πονάει περισσότερο, σωστά; Γι’ αυτόν που έμεινε μέσα πονάει το ίδιο όποια μέρα του χρόνου και να γίνει.

    banner_300_250
    Picture of Πέτρος Δαμιανός
    Ο Πέτρος Δαμιανός είναι π. διευθυντής σχολικών μονάδων του Ειδικού Σωφρονιστικού Καταστήματος Νέων Αυλώνα

    Κεντρική φωτογραφία
    Πέτρος Δαμιανός

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Μιμίκα Γιαννοπούλου Ιστορίες πηλού και εγκλεισμού στις φυλακές της Αγιάς Χανίων SHORTSTORIES
    Short

    Ιστορίες πηλού και εγκλεισμού στις φυλακές της Αγιάς Χανίων

    Η Μιμίκα Γιαννοπούλου γράφει στο Short Stories για τις ιδιόμορφες συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε, στις χανιώτικες φυλακές τη δεκαετία του 1990, η καταγραφή της τεχνικής κατασκευής της στάμνας με την κοίλη βάση με τη βοήθεια του παπά του χωριού