To 2005 σε μια κωμόπολη του Νομού Ροδόπης ακούστηκε ότι θα γίνει γλέντι με ζωντανή μουσική, που το διοργάνωνε η νεολαία της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Μέρες πριν γίνει το έλεγαν ακόμη και τα τοπικά ραδιόφωνα.
Μια ομάδα εφήβων κοριτσιών Ρομά της περιοχής ενημερώθηκαν και αποφάσισαν να πάνε. Ανάμεσά τους και εγώ, τότε 14 χρόνων. Στολιστήκαμε, ετοιμαστήκαμε και πήγαμε. Είχε στηθεί μεγάλος χορός.
Αγόρια και κορίτσια χόρευαν κυκλικά όλα μαζί. Καθίσαμε κι εμείς σε μια άκρη και περιμέναμε κάποιος να μας δει και να μας καλέσει να χορέψουμε μαζί τους, μιας και συνήθως έτσι γίνεται.
Να σημειωθεί ότι ανάμεσα σε αυτούς που χόρευαν –όλοι παιδιά οικογενειών της μουσουλμανικής μειονότητας– ήταν και παιδιά που τα βλέπαμε και μιλούσαμε μαζί τους καθημερινά, είτε στο σχολείο είτε στο πάρκο είτε στη γειτονιά. Εκεί όμως, στο γλέντι, σημασία δεν μας έδωσαν.
Αποφασίσαμε κι εμείς να μπούμε μόνες μας στον χορό. Μπήκαμε και σκορπιστήκαμε ανακατεμένα στον κύκλο των παιδιών που ήδη χόρευαν.
Δεν ξέρω πώς, αλλά μέσα σε μισό λεπτό το κυκλικό σχήμα που είχαν διαμορφώσει μεταφέρθηκε παραδίπλα και η δική μου παρέα μου έμεινε μόνη της.
Μόλις έγινε αυτό ακούστηκε και μια φωνή «ααα…» από τους παραβρισκόμενους που παρακολουθούσαν από απέναντι τον χορό.
