Οπως είναι γνωστό, ο καλύτερος μαθητής της Στ’ τάξης του δημοτικού ήταν, παλιότερα, και ο σημαιοφόρος του σχολείου στις παρελάσεις των εθνικών γιορτών. Στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Αμαλιάδας, τον Οκτώβρη του 1983, ο μαθητής που είχε σε όλα τα μαθήματα «Άριστα» ήταν Τσιγγάνος.
Οι γονείς των άλλων παιδιών, λοιπόν, επαναστάτησαν! Πώς ήταν δυνατόν να δεχτούν ένα μελαχρινό αγόρι, ένα τσιγγανάκι –γυφτάκι, για να είμαστε πιο ακριβείς– να είναι ο σημαιοφόρος του σχολείου; Αποφάσισαν λοιπόν να βάλουν βέτο στον διευθυντή του σχολείου. Εάν δεν αλλάξει την απόφαση (!), θα κάνουν αποχή τα παιδιά τους από την παρέλαση.
Η συνέχεια; Αντίθετα με τους γονείς τους, τα ίδια τα παιδιά, οι συμμαθητές του Τσιγγάνου, σήκωσαν το ανάστημά τους. Δήλωσαν ότι δεν θα κάνουν παρέλαση εάν ο Νίκος, το γυφτάκι, δεν ήταν ο σημαιοφόρος. Η ταπεινότητά μου ήταν το μελαχρινό εκείνο παιδί.
Δύο χρόνια μετά, το 1985, βρέθηκα να φοιτώ σε κάποιο Γυμνάσιο στο Άργος, αυτό δίπλα στις γραμμές από την Περιφερειακή για το Ναύπλιο. Όπως θα θυμούνται οι μεγαλύτεροι, σε κάποια σχολεία είχαμε τότε πρωινά ή απογευματινά μαθήματα, εβδομάδα με εβδομάδα.
Σε ένα, λοιπόν, απογευματινό μάθημα, με σήκωσε ο καθηγητής των μαθηματικών να λύσω στον πίνακα μία εξίσωση δεύτερου βαθμού. Τις στιγμές εκείνες που βρισκόμουν στον πίνακα, περνάει δίπλα από το σχολείο με αγροτικό του αυτοκίνητο ένας πλανόδιος Ρομ-Τσιγγάνος που διαλαλεί την πραμάτεια του. Θυμάμαι ότι πουλούσε φρούτα.
Ο καθηγητής, λοιπόν, με ρωτάει με ειρωνεία: «Νίκο, είναι γνωστός σου;». Σαν παιδάκι που ήμουν, ντράπηκα. Έλυσα την εξίσωση και έκατσα κάτω στο θρανίο, δίχως να του απαντήσω.