Από τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μας σίγουρα είναι τα φοιτητικά. Το πιστεύω κι εγώ που τα έζησα στο δεύτερο μισό των 80s. Θα θυμηθώ σήμερα τις γενικές συνελεύσεις.
Στη σχολή μου, την ΑΣΕΤΕΜ, οι συνελεύσεις διαρκούσαν μέρες. Η διαδικασία ήταν σταθερή. Εκλογή προεδρείου, κατάλογος ομιλητών, 15λεπτες πρωτομιλίες, ερωτήσεις – απαντήσεις, 5λεπτες δευτερομιλίες, δηλώσεις, κατάθεση προτάσεων και ψηφισμάτων, ψηφοφορίες.
Μια ιδιαίτερη στιγμή που πρόσφερε και γέλιο στο σώμα ήταν η κατάρτιση του καταλόγου των ομιλητών. Οι παρατάξεις, καθώς και μεμονωμένοι ομιλητές, παρέδιδαν στο προεδρείο καταλόγους ομιλητών (καμιά τριανταριά, ίσως και παραπάνω, από κάθε παράταξη). Μόνο ονόματα, χωρίς αρίθμηση.
Το προεδρείο αριθμούσε τους ομιλητές ως εξής: στην Πανσπουδαστική π.χ. αντιστοιχούσαν οι αριθμοί από το 1 έως το 30, στον Δημοκρατικό Αγώνα από το 31 έως το 58, στην ΠΑΣΠ από το 59 έως το 80 κ.ο.κ. Στη συνέχεια κληρώνονταν οι αριθμοί.
Όλοι ήθελαν να έχουν τον πρώτο, αλλά κυρίως τον τελευταίο ομιλητή. Και αν για τον πρώτο δεν ήταν εύκολη η «κλήρωση», δεν ίσχυε το ίδιο για τον τελευταίο. Σε μια αίθουσα που περίμενε με ενδιαφέρον να δει ποια παράταξη θα λάβει τον τελευταίο λόγο και το προεδρείο είχε ανοίξει και το τελευταίο χαρτάκι της κλήρωσης, πεταγόταν κάποιος από το προεδρείο και έλεγε: «Ααα, υπάρχει ένα ακόμη χαρτάκι. Αυτό είναι το τελευταίο».
Αμέσως μετά πεταγόταν άλλος από το προεδρείο: «Συνάδελφε, δεν προσέξαμε καλά. Υπάρχει κι άλλο χαρτάκι. Αυτό είναι το τελευταίο». Καταλαβαίνει εύκολα κάποιος πως οι προτεινόμενοι για το προεδρείο έπρεπε να έχουν κάποιες ας πούμε ιδιαίτερες ικανότητες. Να είναι λίγο ταχυδακτυλουργοί, να φορούν μακρυμάνικα και να ψυχολογούν καλά τους υπολοίπους για να εμφανίσουν την κατάλληλη στιγμή το χαρτάκι τους.
Κάποια εποχή λοιπόν ο Δημοκρατικός Αγώνας με πρότεινε συνεχώς για το προεδρείο. Τα αποτελέσματα των κληρώσεων φαίνεται πως επιβεβαίωναν τις ικανότητές μου.
