Η σχέση μου με τα κινηματογραφικά φεστιβάλ ξεκινάει το 2004 με το Φεστιβάλ Δράμας. Τις πρώτες μέρες στη δουλειά έπρεπε να βγάλω έναν τόνο φωτοτυπίες για την επερχόμενη «προκριματική επιτροπή» που θα ξεκινούσε. Δουλειά πολύ άχαρη και καθόλου ελκυστική. Tόσο που συζήταγα με μια φίλη μου το ενδεχόμενο μήπως δεν έπαιρνα τη δουλειά τελικά και αποχωρούσα.
Η συμβουλή της ήταν να κάνω υπομονή μια εβδομάδα ακόμη, ώστε να δω πώς θα κυλούσε η κατάσταση. Πράγματι ξεκίνησε η προκριματική επιτροπή επιλογής του διαγωνιστικού προγράμματος στο ιστορικό υπόγειο του Σκλαβή. Εκεί βρέθηκα ως γραμματέας με τον Λάκη Παπαστάθη, τον Νίκο Καβουκίδη, τον Λεωνίδα Βαρδαρό, τον Αντώνη Χαλκιά και τον Αντώνη Παπαδόπουλο.
Νεαρός φοιτητής τότε, μαγεύτηκα από τον πλούτο των διαφορετικών ταινιών αλλά και από τα «ιδιαίτερα» μαθήματα κινηματογράφου. Την ίδια χρονιά στην κριτική επιτροπή ήταν ο Δημήτρης Σπύρου και μια βαθιά σχέση ξεκίνησε.
Ο ρόλος μού άρεσε και μες στα χρόνια είχα την τύχη να γνωρίσω πολλά από τα ιερά τέρατα της 7ης τέχνης στην Ελλάδα. Αλλά και την πολυτέλεια να περνάω μια εβδομάδα μαζί τους με την ιδιότητα του γραμματέα των προκριματικών ή κριτικών επιτροπών.
Κάποιες φορές το πρώτο βραβείο προέκυπτε αβίαστα, ακόμη και στην κουβέντα στον δρόμο από το σινεμά προς την τελική συνεδρίαση. Κάποιες άλλες ήξερα ότι η νύχτα θα ήταν μεγάλη. Στα επίσημα τραπέζια δε είχα την τύχη να μιλάω για το σινεμά με ανθρώπους όπως ο Τέρι Γκίλιαμ και ο Κέν Λόουτς.
Το 2011 ξεκίνησε η συνεργασία μου με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους. Μια μέρα στο γραφείο της Αθήνας έρχεται ο Δημήτρης Σπύρου και μου λέει: «Μανώλη, τι θα έλεγες να αναλάβεις τη γραμματεία του νεοσύστατου Kids & Docs;». Φυσικά εγώ πετούσα τη σκούφια μου για τέτοια! Xρειαζόμουν και μια μαθητεία στο ντοκιμαντέρ, οπότε συμφώνησα αμέσως.