Ξέρουμε όλοι τη βασική αρχή της δημοσιογραφίας: είδηση δεν είναι αν ένας σκύλος δαγκώσει έναν άνθρωπο, αλλά όταν ένας άνθρωπος δαγκώσει έναν σκύλο.
Οι σκύλοι λοιπόν αλλά και ο καύσωνας έπαιζαν τον δικό τους ρόλο στην ΕΡΤ-2. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, επηρέαζαν τις ειδήσεις με άλλον τρόπο. Έξω από το στούντιο με τη ζέστη και με την υγρασία έσκαγε ο τζίτζικας. Το θερμόμετρο έδειχνε 40°C . Στο μεγάλο στούντιο της ΕΡΤ-2 δεν υπήρχε ούτε κλιματισμός (άγνωστο τότε εργαλείο για την ΕΡΤ) ούτε ανεμιστήρας.
Έπρεπε εσύ να εκφωνήσεις τις ειδήσεις, ντάλα μεσημέρι της Κυριακής, κουστουμαρισμένος με γραβάτα. Και μακιγιαρισμένος (για να μη γυαλίζεις, σου έλεγαν).
Ελλείψει κλιματισμού και με τόση ζέστη μια λύση υπήρχε. Για να μην ιδρώνουμε, γεμίζαμε ο καθένας από το ψυγείο έξω από το στούντιο μια πλαστική λεκάνη με παγωμένο νερό. Βάζαμε μέσα τα πόδια μας κάτω από το τραπέζι όπου είχαμε τα χαρτιά με τις ειδήσεις.
Όντως δρόσιζε και ήταν ένα είδος αναχαίτισης στον φοβερό καύσωνα. Από πάνω αυστηρό κοστούμι και γραβάτα και από κάτω βερμούδα με γυμνά πόδια μες στη λεκάνη. Κάπου κάπου αφήναμε τις πόρτες ανοιχτές για να μπαίνει το ελάχιστο αεράκι από τους ευκάλυπτους, αυτό το ψηλό και πολύ όμορφο δέντρο που κάλυπτε τον εξωτερικό χώρο της ΕΡΤ-2.
Από αυτή την ανοιχτή πόρτα μια μέρα μπήκε μέσα ένας αδέσποτος σκύλος. Αν θυμάμαι καλά, εκείνη την Κυριακή το μεσημέρι κάναμε δελτίο με τον συνάδελφο Γιάννη Δημαρά, ψυχή της φοβερής εκπομπής που τότε έσπαγε ταμεία, τους «Ρεπόρτερς», και μετέπειτα βουλευτή.
Μένω ακίνητος. Ο σκύλος πλησιάζει κάτω από το τραπέζι και πίνει –έτσι διψασμένος που ήταν– παγωμένο νερό από τη λεκάνη που είχα μέσα τα πόδια μου. Αδιαφορεί πλήρως εάν είχαμε το παγωμένο νερό για να μην ιδρώνουμε. Όπως αδιαφορεί και για την επικαιρότητα.
