Skip to content
Home » Η γνωριμία μου με έναν κλοσάρ που απήγγειλε Όμηρο

Η γνωριμία μου με έναν κλοσάρ που απήγγειλε Όμηρο

    Η γνωριμία μου με έναν κλοσάρ που απήγγειλε Όμηρο

    Published
    Άποψη του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου

    Η γνωριμία μου με έναν κλοσάρ που απήγγειλε Όμηρο

    Published
    Άποψη του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου
    Η Δωροθέα Κοντελετζίδου αφηγείται στο Short Stories τη ζεστή και απρόσμενη γνωριμία της με έναν Γάλλο κλοσάρ –την εποχή που σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου–, ο οποίος της αποκάλυψε έναν κόσμο γνώσης και ανθρωπιάς

    «Bonjour, Madame, comment ça va, Madame?». Μου είπε την πρώτη φορά που ανέβαινα τα σκαλοπάτια του Palais Universitaire, άγνωστη μεταξύ αγνώστων και κυρίως ξένη. Για πολλές ημέρες κάθε πρωί μου άνοιγε τη βαριά σκαλιστή σιδερένια και πελώρια πόρτα του κτιρίου και εγώ αισθανόμουν αμήχανα, δεν καταλάβαινα γιατί. 

    Ποτέ δεν έτεινε το χέρι για οτιδήποτε. Μόνο χαιρετούσε κεφάτα. Κάθε πρωί. Κάποια στιγμή τόλμησα και έδωσα κάτι ψιλά, ίσως ένα γαλλικό φράγκο. Το χαμόγελο και η ευγνωμοσύνη απλώθηκαν με τέτοιο τρόπο στο μουσάτο κοκκινόξανθο και ατίθασο πρόσωπο με τον γκρι σκούφο ώστε εγώ να αισθανθώ μεγαλύτερη αμηχανία. «Merci bien, Madame, merci bien»

    Με την εξοικείωση της καθημερινής μας επικοινωνίας, αυτή την απλή «καλημέρα», επήλθε και το «δικαίωμα» να ρωτήσω το όνομά του και αυτός το δικό μου αλλά και την καταγωγή μου. Στο άκουσμα της λέξης Ελληνίδα τον άκουσα εμβρόντητη να μου απαγγέλει Όμηρο! Καταλάβαινα τα μισά από αυτά που έλεγε, λόγω ερασμιακής εκφώνησης. Εντυπωσιασμένη ρώτησα πώς τον γνώριζε; «Μα, κυρία (εγώ ήμουν μόλις 19), ήμουν φιλόλογος, μη με βλέπετε έτσι».  

    Μάλλον πρέπει να τα έχασα εγώ η μικρή μικροαστή Ελληνίδα από τη Θεσσαλονίκη μεγαλωμένη με στερεότυπα άλλου είδους. Φιλόλογος; σκέφτηκα. Δεν ρώτησα οτιδήποτε. Μάλλον δεν τόλμησα, γιατί δεν ήξερα τι να ρωτήσω ή πώς να αντιδράσω. 

    Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τη λέξη και την έννοια κλοσάρ (clochard). Λεγόταν Pierre και κρατούσε πάντα ένα μπουκάλι από τα πιο φτηνά-ξίδι-κρασί στο χέρι και είχε ένα χοντρό κασκόλ τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό του τις κρύες ή παγωμένες ημέρες του Στρασβούργου. 

    Τον συναντούσα μόνο τα πρωινά. Στα διαλείμματα από τα μαθήματα έβγαινα έξω να τον κεράσω καπνό ή κάτι… ό,τι. Μιλούσαμε, μιλούσαμε για όλα. Για τους Αλσατούς, για την Ελλάδα. Οι γνώσεις αυτού του κλοσάρ ήταν για μένα η ανακάλυψη ενός μικρού μικρού θησαυρού. 

    Στο άκουσμα της λέξης Ελληνίδα τον άκουσα εμβρόντητη να απαγγέλει Όμηρο. Τον ρώτησα πώς τον γνώριζε. «Μα, κυρία, ήμουν φιλόλογος, μη με βλέπετε έτσι»

    Ένα βράδυ στο λεωφορείο και ενώ ήμουν πολύ κουρασμένη, ύστερα από οκτώ ώρες μάθημα, εκεί στη στάση του λεωφορείου στην πλατεία Kléber και καθώς ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου, ακούω απέξω κάποιον να φωνάζει: «Madame, madame, ma petite Grecque, comment ça va?». Δεν τον είχα δει για κάποιες ημέρες στη σχολή και αναρωτιόμουν τι να κάνει άραγε. Μήπως έπαθε κάτι; 

    Σηκώνοντας το βλέμμα και μες στο χειμωνιάτικο σκοτάδι και στα βραδινά φώτα που πλημμύριζαν την πλατεία τον βλέπω να χοροπηδάει από μακριά και να μου κουνάει τα χέρια του για να τον δω. Χαμογέλασα διάπλατα. Κατέβηκα από το λεωφορείο και πλησίασα χαρούμενη που τον έβλεπα να είναι καλά.  

    Όλοι γύρω μας απομακρύνθηκαν αστραπιαία. Ήμασταν τα μιάσματα. Ένας άστεγος και μια ξένη. Πιάσαμε κουβέντα, τον ρώτησα γιατί είχε εξαφανιστεί.

    Αυτός ήταν ο δικός «μου» άστεγος, αυτός που συζητούσαμε διάφορα για τη ζωή μας αλλά και για τον Καβάφη, τον Καστοριάδη, τον Αξελό. Ναι τους ήξερε, εγώ όχι. Αυτός που μου έμαθε τις κοινωνικές ανισότητες δίχως να τις αναφέρει ποτέ. 

    banner_300_250
    Picture of Δωροθέα Κοντελετζίδου
    Η Δωροθέα Κοντελετζίδου είναι ιστορικός/θεωρητικός τέχνης

    Κεντρική φωτογραφία
    Από το αρχείο του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου

    MORE STORIES

    Μάη του ’68_MAY 1968_Paris_shortstories.gr ΡΟΒΗΡΟΣ ΜΑΝΘΟΥΛΗΣ
    Short

    Ο Ροβήρος Μανθούλης στο Παρίσι τον Μάη του ’68

    Μια αφήγηση του Ροβήρου Μανθούλη από το 2018 σχετικά με όσα έζησε ως παρατηρητής στο Παρίσι τον Μάη του ’68, τον καιρό της φοιτητικής επανάστασης και της μαζικής απεργιακής κινητοποίησης

    ΝΙΚΟΣ-ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ-ΠΑΡΙΣΙ shortstoriesgr
    Short

    Μια κάμερα Zeiss από το Παρίσι στη Βιέννη

    Ο Νίκος Θεοδοσίου γράφει στο Short Stories για την πρώτη του κινηματογραφική κάμερα που χρησιμοποίησε τη δεκαετία του 1960 στο Παρίσι και ξαναβρήκε 50 χρόνια μετά στη Βιέννη