Skip to content
Home » Η πρώτη μου μέρα στην «Ελευθεροτυπία»

Η πρώτη μου μέρα στην «Ελευθεροτυπία»

    Η πρώτη μου μέρα στην «Ελευθεροτυπία»

    Published

    Η πρώτη μου μέρα στην «Ελευθεροτυπία»

    Published
    Η Ελεωνόρα Ορφανίδου θυμάται για λογαριασμό του Short Stories το πρώτο άρθρο που είχε γράψει για την «Ελευθεροτυπία» το 2001 και την επεισοδιακή είσοδό της στον κόσμο μιας εφημερίδας που έγραψε και γράφει ακόμη και σήμερα ιστορία

    Το 2001 βρέθηκα στην Ελευθεροτυπία και αυτό ήταν από μόνο του μαγικό. Πρώτον διότι ήμουν και ένιωθα πολύ μικρή για να αξίζω αυτή την τιμή και δεύτερον γιατί όποιος έγραφε στην Ελευθεροτυπία δεν θεωρείτο, ήταν σπουδαίος δημοσιογράφος. Χωρίς καμία εξαίρεση.

    Τα καλά λόγια του «πατριάρχη» του ρεπορτάζ της Αριστεράς, Γρηγόρη Ρουμπάνη, με έφεραν μπροστά στο γραφείο του αρχισυντάκτη του ένθετου «Art & θεάματα», Φώτη Απέργη, ο οποίος μου ζήτησε να γράψω χίλιες λέξεις. «Ό,τι θέλεις, αρκεί να αξίζει».

    Αποφασίζω και γράφω χίλιες λέξεις για το πώς κατέγραψε κινηματογραφικά το Χόλιγουντ τους πολέμους και τις ήττες των αμερικανικών στρατευμάτων στην Κορέα και στο Βιετνάμ στη χρονογραμμή της εμπλοκής και της απεμπλοκής του στρατού από τα μέτωπα. Θεωρούσα ότι έγραψα το αριστούργημα του αιώνα. Είχα δει τα πάντα, είχα μελετήσει τα πάντα, είχα στέρεο θεωρητικό υπόβαθρο. Τι μπορεί να μην πήγαινε καλά;

    Καταθέτω τις χίλιες μου λέξεις και περιμένω τηλεφώνημα. Με το οποίο και κλήθηκα στη Μίνωος. Ήμουν βέβαιη πώς είχα εντυπωσιάσει. Ο μετέπειτα αρχισυντάκτης μου, Φώτης Απέργης, ίσα που με κοίταξε και είπε: «Επαρκές».

    ΕΠΑΡΚΕΣ; Ούτε «αριστούργημα» ούτε «μου άρεσε» ούτε καν μια παρατήρηση «λες τον Τζον Γουέιν φασίστα». Ούτε φυσικά «ναι, θα συνεργαστούμε». «Επαρκές» και τελειώσαμε.

    Κλαίω από μέσα μου ήδη και κατεβαίνω στον δεύτερο όροφο, εκεί που κατοικοεδρεύει η «Εφημερίδα» – εν αντιθέσει μ’ εμάς που ήμασταν «Το Κυριακάτικο». Κάτι άλλο δηλαδή, άσχετο και σίγουρα όχι τόσο εφημερίδα. Πάω να κλαφτώ στον Γρηγόρη, ραδιοφωνικό μου παρτενέρ τότε στον Αθήνα 984.  Το πολιτικό ρεπορτάζ ετοιμαζόταν για σύσκεψη με προϊστάμενο τον αξέχαστο πρόεδρό μας στην ΕΣΗΕΑ, τον Νίκο Κιάο.

    Αναγνώστης ζήτησε την απόλυσή μου γιατί ο Τζον ΓουΕΪν «δεν ήταν φασίστας, αλλά Αμερικανός πατριώτης». Με βρήκε έξω από τον 984 και με απείλησε

    Κάθομαι σε ένα γραφείο και περιμένω να τελειώσουν. Θυμάμαι την Κύρα Αδάμ, τον Γρηγόρη Ρουμπάνη φυσικά, τον Γιάννη Παντελάκη και τους άλλους συναδέλφους να ακούν και να συζητούν για τα θέματα της επόμενης μέρας. Ο πρόεδρος τα πήρε στο κρανίο για κάποιο πολιτικό θέμα που δεν θυμάμαι πλέον ποιο ήταν. Έκανε ενώπιόν μου μια τεράστια επίδειξη της γνωστής στους υπόλοιπους αθυροστομίας του. Ήθελα να με καταπιεί η γη.

    Λέει ο Ρουμπάνης: «Πρόεδρε, έχουμε και μια γυναίκα στο γραφείο. Ας μην τη σοκάρουμε άλλο». Με κοιτάζει και λέει με τον πιο φυσικό τρόπο του κόσμου: «Μα δεν είναι γυναίκα. Είναι συνάδελφος».

    Κοιταζόμουν στον καθρέφτη όλο το βράδυ και ήμουν χάλια γιατί έκλαιγα κανένα πεντάωρο με εκείνο το «επαρκές» που προδίκαζε ότι δεν θα με δεχτούν. Συμφωνούσα με τον Κιάο κοιτάζοντας το πρησμένο μου πρόσωπο. Όχι μόνο δεν είχα μούτρα γυναίκας, αλλά δεν θα γινόμουν και συνάδελφος.

    Έγινα μια εβδομάδα μετά. Το κείμενο δημοσιεύτηκε. Αναγνώστης ζήτησε την απόλυσή μου γιατί ο Τζον Γουέιν «δεν ήταν φασίστας, αλλά Αμερικανός πατριώτης». Με βρήκε έξω από τον 984 και με απείλησε. Τότε κατάλαβα πόσο επιδραστική δουλειά ήταν η δημοσιογραφία και σε ποια εφημερίδα έγραφα.

    banner_300_250
    Picture of Ελωνόρα Ορφανίδου
    H Ελωνόρα Ορφανίδου είναι δημοσιογράφος, επικεφαλής του πολιτιστικού τομέα του Αθήνα 984

    Κεντρική φωτογραφία 
    Αρτέμης Ψαρομήλιγκος

    MORE STORIES

    Πολέντας μανολης σφακια κρητη SHORT STORIES
    Short

    «Πολέντας ε; Ο φόβος και τρόμος τω Σφακίω»

    Ο δημοσιογράφος Μανόλης Πολέντας γράφει στο Short Stories μια προσωπική ιστορία από την Κρήτη της δεκαετίας του 1990 για να αναστοχαστεί σχετικά με το δημοκρατικό αίσθημα, την παλικαριά και τη στάση απέναντι στη λεκτική χυδαιότητα