Κομοτηνή 2007 ή 2008 – δεν θυμάμαι ακριβώς τη χρονιά, αλλά θυμάμαι πολύ καλά τα γεγονότα. Πολυαγαπημένη πρώην μαθήτριά μου από το Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο Σαπών, παντρεμένη πια, έρχεται και με βρίσκει.
– Κυρία, ο άντρας μου θέλει να δώσει εξετάσεις για άδεια οδήγησης, τη χρειάζεται οπωσδήποτε για να μείνει στη δουλειά. Είναι αναλφάβητος, το ξέρετε, και έχουμε κάνει την αίτηση να δώσει τα σήματα με τη διαδικασία που προβλέπεται, αλλά…
– Αλλά τι, παιδί μου;
– Αλλά η κυρία στο γκισέ (η Υπηρεσία Μεταφορών και Επικοινωνιών στο ισόγειο της Νομαρχίας) δεν δέχεται τα χαρτιά του.
– Γιατί;
– Είναι σίγουρη, λέει, ότι της λέει ψέματα πως είναι αναλφάβητος. Όλοι αναλφάβητοι δηλώνουμε, λέει, για να γλιτώσουμε τις εξετάσεις στα σήματα.
Να αποδείξεις ότι ξέρεις γράμματα, το καταλαβαίνω, αλλά πώς να αποδείξεις ότι δεν ξέρεις γράμματα;
– Μήπως δεν τα εξήγησε καλά ο άντρας σου; Πήγες εσύ, παιδί μου; Της μίλησες;
– Πώς, δεν πήγα; Επιμένει.
– Μήπως θυμώσατε και χάσατε την ψυχραιμία σας; Μήπως δεν της μιλήσατε ευγενικά;
– Της μιλήσαμε ευγενικά.
Κοίτα να δεις ρατσισμός, σκέφτηκα. Θα πάω εγώ, που δεν είμαι γύφτισσα (νομίζω τουλάχιστον) και είμαι και καθηγήτρια… Και θα δει η κυρία…