Το 2004 ξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου στην ελληνική εκπαίδευση ως φιλόλογος στη Δράμα. Τρία χρόνια μετά πήρα μετάθεση στην Πέλλα. Επιτέλους λοιπόν μπόρεσα να κάνω πραγματικότητα το όνειρό μου να ζήσω στη Θεσσαλονίκη. Ακόμη κι αν χρειαζόταν να πηγαινοέρχομαι καθημερινά δύο και βάλε ώρες με το λεωφορείο.
Πολύ γρήγορα, ο Δημήτρης Κ., ένας συνάδελφος φιλόλογος με τον οποίο ήμασταν –και είμαστε– στην ίδια συνδικαλιστική παράταξη εκπαιδευτικών, τις Παρεμβάσεις, μου μίλησε για τον «Οδυσσέα». Μου πρότεινε μάλιστα να εμπλακώ και εγώ σε αυτόν.
Τι ήταν όμως ο «Οδυσσέας»; Επρόκειτο για ένα Σχολείο Αλληλεγγύης. Για μια εθελοντική οργάνωση εκπαιδευτικών που μετρούσε ήδη δέκα χρόνια ζωής. Πρόσφερε κάθε χρόνο δωρεάν μαθήματα ελληνικών, αλλά και ξένων γλωσσών, σε εκατοντάδες ενήλικες μετανάστες, πρόσφυγες, παλιννοστούντες. Στεγαζόταν στην –κακόφημη τότε– γειτονιά της Αισώπου στον Βαρδάρη, σε ένα κτίριο που ανήκε στο Ινστιτούτο Εργασίας (ΙΝΕ) της ΓΣΕΕ και του οποίου οι αίθουσες είχαν παραχωρηθεί στον «Οδυσσέα» για τις ανάγκες του.
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ήμουν κάπως επιφυλακτικός, καθώς δεν είχα καμία παρόμοια εμπειρία. Ανέλαβα ένα τμήμα Β΄ επιπέδου ελληνικών από κοινού με μια άλλη συνάδελφο, κάνοντας μάθημα μία φορά την εβδομάδα.
Γρήγορα όμως άρχισε να μου αρέσει ιδιαίτερα αυτό που γινόταν εκεί. Δεν ήταν απλώς ένα διδακτικό δίωρο με λεξιλόγιο και γραμματική, αλλά κάτι απείρως πολύ πιο ενδιαφέρον. Αλληλεπιδρούσα με ανθρώπους ξεριζωμένους από όλο τον κόσμο που είχαν έρθει στην Ελλάδα κυνηγώντας μια καλύτερη μοίρα.
Από τους ανθρώπους αυτούς μάθαινα και εγώ πολλά. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι όλοι μαζί μαθαίναμε να συνυπάρχουμε και να δημιουργούμε μια κοινότητα με κατανόηση. Αλλά και με απορίες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν μια Αλβανίδα μαθήτριά μου είχε ρωτήσει γιατί η Αφρική είναι τόσο φτωχή. Μια Νιγηριανή μαθήτρια της απάντησε ότι δεν είναι η Αφρική φτωχή. Φτωχοί είναι οι Αφρικανοί καθώς άλλοι παίρνουν όλο τον πλούτο της ηπείρου τους.
